Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 listopada 2016 roku

Sąd Rejonowy w Tarnowskich Górach Wydział VI Karny Zamiejscowy w P.

w składzie

Sędzia SR Artur Obcowski

Protokolant Alicja Straszak

w obecności Prokuratora Agnieszki Niewiarowskiej

oraz przedstawiciela Urzędu Celnego w R. G. G.      

po rozpoznaniu dnia 7 listopada 2016 roku sprawy M. W. (1)

syna P. i M.

urodzonego (...) w W.

oskarżonego o to, że w dniu 7 grudnia 2015r., pełniąc funkcję prezesa Zarządu firmy (...) Sp. z o.o. z siedzibą w K. przy ulicy (...), w lokalu Bar (...), mieszczącym się w R. przy ulicy (...), wynajętym na podstawie ramowej umowy dzierżawy powierzchni od firmy (...).W.R. Sp. z o.o. z siedzibą w R., urządzał w celach komercyjnych gry o charakterze losowym na automacie do gier o nazwie V. (...) nr (...), wbrew przepisom ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych, prowadząc działalność bez stosownej koncesji o której mowa w art. 6 ust. 1 oraz bez rejestracji i opinii jednostki badającej, o której mowa w art. 23a ust. 3 ww. ustawy,

tj. o przestępstwo z art. 107 § 1 kks

orzeka

1.  oskarżonego M. W. (1) uznaje za winnego popełnienia czynu opisanego wyżej, a wyczerpującego znamiona przestępstwa z art. 107 § 1 kks i za to na mocy art. 107 § 1 kks wymierza mu grzywnę w rozmiarze 100 (sto) stawek dziennych, ustalając na mocy art. 23 § 3 kks wysokość jednej stawki na kwotę 60 (sześćdziesiąt) złotych;

2.  na mocy art. 30 § 5 kks orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych w postaci automatu do gry o nazwie V. (...) nr (...) wraz z przewodem zasilającym oraz polskich pieniędzy obiegowych w kwocie 3 435 (trzy tysiące czterysta trzydzieści pięć) złotych, opisanych w wykazie dowodów rzeczowych nr RKS (...);

3.  zasądza na mocy art. 113 § 1 kks w zw. z art. 21 pkt 1, art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jedn. Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) i art. 627 kpk od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 600 (sześćset) złotych tytułem opłaty i obciąża go wydatkami postępowania w kwocie 110 (sto dziesięć) złotych.

Sygn. akt VI K 526/16

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

M. W. (1) pełni funkcję Prezesa Zarządu Spółki (...) sp. z o.o. w K.. Spółka ta zajmuje się między innymi „wstawianiem” do różnego typu lokali automatów do gier i pobieraniem dochodów z gier urządzanych na tych automatach.

W dniu 31 maja 2015 r. M. W. (1), w imieniu (...) Sp. z o.o. z siedzibą w K., działającej jako dzierżawca, podpisał ramową umowę dzierżawy powierzchni z D. R., działającą w imieniu D.W.R. Sp. z o.o., jako wydzierżawiającym, która to umowa dotyczyła wydzierżawienia części powierzchni w lokalu Bar (...) w R. przy ul. (...), pod urządzenia do gier. Dzierżawca miał na nich prowadzić działalność gospodarczą. Zobowiązał się on jednocześnie do wypłacania wydzierżawiającemu miesięcznego czynszu dzierżawnego w wysokości 300 zł od chwili uruchomienia urządzeń, na podstawie wystawionej przez wydzierżawiającego faktury.

W dniu 7 grudnia 2015 r., na podstawie stosownego upoważnienia Naczelnika Urzędu Celnego w R. do wykonania kontroli, funkcjonariusze tego Urzędu Celnego A. G., L. S. i M. S. wykonali rutynową kontrolę doraźną w lokalu w R. przy ul. (...). Kontrolę przeprowadzono w obecności barmanki M. H., w zakresie przestrzegania przepisów regulujących urządzanie i prowadzenie gier hazardowych, o których mowa w ustawie z dnia. 19 listopada 2009r, o grach hazardowych. W czasie tej kontroli ujawniono dwa urządzenia do gier, w tym jedno, o nazwie V. (...) nr (...), włączone do sieci i gotowe do gry. Urządzenie to zabezpieczono wraz z kablem zasilającym i znajdującą się wewnątrz gotówką w kwocie 3 435 zł. W wyniku oględzin automatu funkcjonariusze celni stwierdzili, że jest to urządzenie o wyglądzie i konstrukcji zewnętrznej automatu do gier hazardowych. Automat wyposażony był w monitor, panel sterowania urządzeniem, kieszeń na wygrane, akceptor monet, wrzutnik banknotów. Przed zabezpieczeniem tego urządzenia przeprowadzono na nim eksperyment kontrolny, w wyniku którego ustalono, że kontrolowane urządzenie, zgodnie z art, 2 ust 3 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych, jest urządzeniem elektronicznymi, umożliwiającymi gry o wygrane pieniężne, a same gry zawierają element losowości. Ustalono również, iż kontrolowany podmiot nie posiadał przewidzianego prawem zezwolenia lub koncesji na prowadzenie tego typu gier. Automat nie były również zarejestrowany, zgodnie z art. 23b ustawy o grach hazardowych, przez właściwego naczelnika urzędu celnego. Wykonywane czynności i eksperymenty uwieczniono na nagraniu video i dokumentacji fotograficznej.

Stan faktyczny ustalono w oparciu o zeznania świadków M. H. (k. 8 – 9, 405 – 406), D. R. (k. 88 – 89, 406), A. G. (k. 19 – 20, 406), zapisu eksperymentu na płycie DVD (k. 7), protokołu kontroli (k. 2 – 4), protokołu zatrzymania przedmiotów (k. 11 – 12), protokołów kontroli (k. 17 – 18), informacji z KRS (k. 34 – 36, 120 – 122, 151 – 153), umowy dzierżawy powierzchni (k. 37 – 40, 142 – 145, 180 – 181), pokwitowania (k. 7), protokołu oględzin (k. 126 – 128), dokumentacji fotograficznej (k. 130 – 132), faktur (k. 187 – 192).

Oskarżony M. W. (1) nie był dotychczas karany sądownie (dowód – karta karna k. 223). Ma 43 lata, wykształcenie średnie, z zawodu jest mechanikiem. Zatrudniony w Spółce (...) Sp. z o.o. na stanowisku Prezesa Zarządu Spółki z uposażeniem miesięcznym w wysokości 10 000 zł brutto. Jest kawalerem, posiada na swoim utrzymaniu córkę w wieku, 11 lat.

Oskarżony M. W. (1) w postępowaniu przygotowawczym odmówił składania wyjaśnień, a na rozprawę, będąc prawidłowo zawiadomionym, nie stawił się bez usprawiedliwienia. W ocenie Sądu, stanowisko oskarżonego M. W. (2), negujące fakt popełnienia przez niego zarzucanego mu czynu nie zasługuje na danie mu w tym względzie wiary. Nie znajduje to bowiem potwierdzenia w uznanym za wiarygodny materiale dowodowym oraz jest sprzeczne ze wskazaniami wiedzy, doświadczenia życiowego i logiką faktów. Sąd uznał, iż takie stanowisko oskarżonego jawi się wyłącznie jako próba uniknięcia odpowiedzialności karnej.

Sąd dał w całości wiarę przesłuchanym na rozprawie świadkom, a to M. H., D. R. i A. G.. Świadkowie, w zakresie swej wiedzy, zarówno w postępowaniu przygotowawczym, jak i przed Sądem zeznawali spójnie i logicznie, a zeznania ich wzajemnie ze sobą korelowały. Zeznania świadków znalazły również oparcie w zgromadzonej w sprawie dokumentacji oraz treści przeprowadzonego eksperymentu procesowego.

Ze wiarygodne uznano również wskazane wyżej dokumenty, które zostały sporządzone przez uprawnione podmioty, w zakresie ich wiedzy i kompetencji, a ich treść nie była kwestionowana przez strony.

Sąd zważył, ca następuje;

Za bezsporny należy uznać fakt prowadzenia przez oskarżonego M. W. (1) działalności gospodarczej związanej z urządzaniem przez niego gier na automatach, a w tym i tym zabezpieczonym w niniejszej sprawie. W tym celu między innymi, pełniąc funkcję Prezesa Zarządu (...) Sp. z o.o. prowadził i urządzał gry na automacie do gier w lokalu przy ulicy (...) w R., poza kasynem gry, bez stosownego zezwolenia, poprzez wcześniejsze zawarcie umowy dzierżawy z właścicielem tego lokalu na wydzierżawienie od niego niewielkiej powierzchni, w celu ustawiania na niej automatu do gier, który następnie faktycznie wstawił do lokalu i serwisował.

Poza sporem jest również fakt, że automat do gier zabezpieczony w niniejszej sprawie służył celom komercyjnym, gdyż warunkiem jego uruchomienia było zakredytowanie go przez grającego gotówką w wysokości zależnej od ilości punktów przeznaczonych na rozgrywanie udostępnionych gier losowych. Automat ten umożliwiał rozgrywanie gier o wygrane pieniężne lub rzeczowe, w których gry zawierały element losowości lub umożliwiał rozgrywanie gier losowych, w których uzyskane wygrane punktowe pozwalały na przedłużenie gry bez konieczności wpłaty stawki za udział w grze jak również dawał możliwość rozpoczęcia nowej gry przez wykorzystanie wygranej rzeczowej uzyskanej w poprzedniej grze. Na potwierdzenie takiego charakteru automatu przeprowadzono w sprawie eksperyment procesowy, polegający na przeprowadzeniu gry kontrolnej, który potwierdził, że gry rozgrywane na tym automacie spełniały kryteria gier na automatach w rozumieniu ustawy o grach hazardowych z dnia 19 listopada 2009 roku.

Powyższe ustalenia wskazują zatem na wypełnienie przez oskarżonego M. W. (1) znamion przestępstwa z art. 107 § l kks. Zgodnie z treścią tego przepisu odpowiedzialności karnej podlega ten, kto wbrew przepisom ustawy lub warunkom koncesji lub zezwolenia urządza lub prowadzi grę, między innymi ^: na automacie.

Należy tu podkreślić, iż konstrukcja przepisu art. 107 kks określa typ czynu zabronionego nie tylko w przepisie go statuującym, czyli art. 107 kks, ale również w przepisach koniecznych do odczytania treści znamion ustawowych. Przepis ten oparty jest więc na blankiecie, a wypełniają go przepisy prawa administracyjnego, czyli w tym wypadku przepisy ustawy o grach hazardowych z dnia 19 listopada 2009 r. (Dz,U.20l6.471 tj.) (dalej w skrócie -ugh). W tym akcie prawnym określono warunki urządzania i zasady prowadzenia działalności w zakresie gier losowych, zakładów wzajemnych i gier na automatach, których naruszenie skutkować może odpowiedzialnością karną skarbową. Dodać tu należy, że dopuszczalność dookreślenia dyspozycji przepisu karnego regulacjami liniej ustawy potwierdził już Trybunał Konstytucyjny wyrokiem z dnia 13.01.2005 r, - sygn. akt P 15/02 (publ. OTK-A 2005, nr l, póz. 4 ). Zgodnie natomiast z art 3 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. ugh urządzanie i prowadzenie działalności w zakresie gier losowych, zakładów wzajemnych i gier na automatach jest dozwolone wyłącznie na zasadach określonych w tej ustawie. Tymczasem zgodnie z jej art. 6 ust. l działalność w zakresie gier cylindrycznych, gier w karty, gier w kości oraz gier na automatach może być prowadzona .wyłącznie na podstawie udzielonej koncesji na prowadzenie kasyna gry, gdyż zgodnie z art. 14 ust. l tej ustawy urządzanie gier cylindrycznych, gier w karty, gier w kości oraz gier na automatach dozwolone jest wyłącznie w kasynach gry. Przepis art. 23a ust l ugh stanowi zaś, że automaty i urządzenia do gier, z wyjątkiem terminali w kolekturach gier liczbowych służących wyłącznie do urządzania gier liczbowych, mogą być eksploatowane przez podmioty posiadające koncesję lub zezwolenie na prowadzenie działalności w zakresie gier losowych lub gier na

automatach oraz przez podmioty wykonujące monopol państwa, po ich zarejestrowaniu przez naczelnika urzędu celnego. Ustawa ta wyjaśnia przy tym definicję gier, w tym gier na automatach. I tak art. 2 ust. 3 tej ustawy stanowi, że grami na automatach są gry na urządzeniach mechanicznych, elektromechanicznych lub elektronicznych, w tym komputerowych, o wygrane pieniężne lub rzeczowe, w których gra zawiera element losowości, a zgodnie z art. 2 ust. 5 ustawy grami na automatach są także gry na urządzeniach mechanicznych, elektromechanicznych lub elektronicznych, w tym komputerowych, organizowane w celach komercyjnych, w których grający nie ma możliwości uzyskania wygranej pieniężnej lub rzeczowej, ale gra ma charakter losowy. Gra urządzana przez M. W. (1) w lokalu przy ulicy (...) w R. nie była prowadzona na podstawie udzielonej oskarżonemu koncesji na prowadzenie kasyna gry, gdyż takowej nie posiadał, i z pewnością nie w kasynie gry. Oskarżony nie posiadał także zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie gier losowych lub gier na automatach, po ich zarejestrowaniu przez naczelnika urzędu celnego, Z takiego ustalenia płynie wniosek, że oskarżony działał „wbrew przepisom ustawy" z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych.

W mowie końcowej, obrońca oskarżonego podnosił, że oskarżony prowadził działalność po 3 września 2015 r. związaną z urządzeniami gier, gdyż miał do tego prawo w związku z okresem przejściowym obowiązywania ustawy o zmianie ustawy o grach hazardowych, określonym w art. 4 tej ustawy. W ocenie Sądu nie można zgodzić się z taką argumentacją.

W ustawie z dnia 12 czerwca 2015 r. o zmianie ustawy o grach hazardowych (Dz.U.2015,1201), która weszła w życie z dniem 3 września 2015 r., jej art. l pkt. 7 znowelizowano brzmienie art. 14 ustawy o grach hazardowych, która to nowelizacja - w swej istocie – nie zmienia uprzedniej regulacji objętej tym przepisem. Utrzymuje bowiem możliwość urządzania gier hazardowych wyłącznie w kasynach gry, doprecyzowując, że urządzanie takich gier dozwolone jest na zasadach i warunkach określonych w zatwierdzonym regulaminie i udzielonej koncesji lub udzielonym zezwoleniu, a. także wynikających z przepisów ustawy. Wspomniana ustawa zmieniająca została już natomiast notyfikowana Komisji Europejskiej w dniu 5 listopada 2014 r, pod numerem (...), zgodnie z § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 23 grudnia 2002 r. w sprawie sposobu funkcjonowania krajowego systemu notyfikacji norm i aktów prawnych (Dz. U. Nr 239, poz. 2039 oraz z 2004 r. Nr 65, poz. 597), które wdraża dyrektywę 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r, ustanawiającą procedurę udzielania informacji w zakresie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego (Dz. Urz. WE L 204 z 21.07,1998, str. 37, z późn, zm.; Dz. Urz, UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 13, t. 20, str. 337), a sama Komisja nie wniosła zastrzeżeń do przedłożonego jej aktu prawnego. Nie zakwestionowała także skorzystania przez Polskę z klauzuli bezpieczeństwa przewidzianych w dyrektywie 98/34/WE. Tak więc brak jest obecnie jakikolwiek podstaw do kwestionowania mocy obowiązującej przepisu art. 14 ust l ugh, po 3 września 2015 r,, tak jak to czyniono wcześniej.

Wbrew twierdzeniu obrońcy oskarżonego przepis art. 14 ust. l ugh jest także zgodny z Konstytucją albowiem potwierdził to Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 11 marca 2015 r. w sprawie P 4/14, w którym uznał, iż art. 14 ust l i art. 89 ust. l pkt. 2 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz, U. Nr 201, poz. 1540, z 2010 r, Nr 127, poz. 857, z 2011 r. Nr 106, poz. 622 i Nr 134, poz. 779 z 2013 r. poz. 1036 oraz z 2014 r. poz. 768 i 1717) są zgodne z art. 2 i art. 7 w związku z art 9 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz art. 20 i art. 22 w związku z art 31 ust. 3 Konstytucji. Trudno także zgodzić się w niniejszej sprawie z twierdzeniem obrony jakoby art. 4 ustawy z dnia 12 czerwca 2015 r. o zmianie ustawy o grach hazardowych, która weszła w życie z dniem 3 września 2015 r., umożliwiający dostosowanie się do nowych przepisów ustawy o grach hazardowych, dotyczył wszystkich przedsiębiorców zajmujących się tego typu działalnością. Kwestię tą w sposób wyraźny rozstrzygnął bowiem Sąd Najwyższy, który w postanowieniu z dnia 28 kwietnia 2016 r.. I KZP 1/16 stanowczo stwierdził, iż „przepis art. 4 ustawy z dnia 12 czerwca 2015 r. o zmianie ustawy o grach hazardowych, dotyczy wyłącznie podmiotów, które prowadziły taką działalność zgodnie z ustawą o grach hazardowych w brzmieniu sprzed dnia 3 września 2015 r. (na podstawie koncesji albo zezwolenia)". Tymczasem w tej przedmiotowej sprawie brak jest jakichkolwiek dowodów, które potwierdzałyby prowadzenie przez oskarżonego w okresie przed 3 września 2015 r, działalności związanej z urządzaniem gier na automatach na

podstawie czy to koncesji, czy też stosownego zezwolenia. Zatem nie może on twierdzić, iż jest podmiotem, którego dotyczy okres przejściowy z art 4 ustawy z dnia 12 czerwca 2015 roku o zmianie ustawy o grach hazardowych.

Podkreślić należy także w mniejszej sprawie, iż nie powinna istnieć problematyka obowiązku notyfikacyjnego art. 29a ust. l ustawy o grach hazardowych albowiem projekt tego przepisu był notyfikowany Komisji Europejskiej (projekt ustawy, zawierający propozycję art. 29a został notyfikowany w dniu 16 września 2010 r., (...),

ec.europa.eu/enterprises/tris/), a w związku z tym w ogóle nie zachodzi potrzeba rozważania na kanwie tego przepisu problemu jego notyfikacji.

Koniecznym jest natomiast wskazanie, że M. W. (1) wiedział, że urządza gry na automatach wbrew przepisom ustawy o grach hazardowych. Zajmując się organizowaniem hazardowych gier liczbowych nie mógł nie wiedzieć, że prowadzenie gry na takich automatach jest możliwe tylko w formie kasyna gry.

Okoliczności niniejszej sprawy nie wskazują, aby oskarżony M. W. (1) popełnił przedmiotowy czyn zabroniony w sposób nieświadomy. W ocenie Sądu zachowanie oskarżonego z pewnością było w pełni przemyślane i świadome, a na jego korzyść w żadnym wypadku nie może świadczyć zapoznanie się przez niego z kilkoma opiniami prawnymi, czy też wybrane orzecznictwo sądów czy prokuratur. Co istotne, oskarżony M. W. (1), jako przedsiębiorcą prowadzącym działalność gospodarczą w zakresie automatów do gier i uzyskiwania z nich dochodów, powinien był dołożyć najwyższej staranności, aby orientować się w kwestiach legalności automatów. W ocenie Sądu tego rodzaju świadomość oskarżony posiadał i podnoszenie przez obronę, iż na terenie Polski zapadają różne orzeczenia w tożsamych sprawach nie może stać się argumentem przemawiającym na korzyść oskarżonego.

Abstrahując od powyższego stwierdzić także należy, iż oskarżony M. W. (1) jest profesjonalnym przedsiębiorcą, a zatem jest od niego wymagany wyższy stopień staranności niż od przeciętnego obywatela. Miał on możliwość wystąpienia w odpowiednim czasie do właściwych organów o wydanie decyzji rozstrzygającej jak należy kwalifikować przedmiotowe urządzenia wykorzystywane przez niego w działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o grach hazardowych. Świadczyłoby to o jego staranności i profesjonalizmie. Nie należy tracić z pola widzenia, że o charakterze automatów może rozstrzygnąć właściwy minister i uregulowanie zawarte w art. 2 ust. 6, 7 ustawy o grach hazardowych przewiduje i daje możliwość podmiotowi prowadzącemu działalność gospodarczą skorzystania z takiej możliwości. Decyzja Ministra Finansów rozstrzygająca czy gra jest grą na automatach w rozumieniu ustawy o grach hazardowych Wymagana jest ona, po pierwsze, na etapie planowania lub podjęcia realizacji przedsięwzięcia, a postępowanie w sprawie o jej wydania inicjowane jest na wniosek podmiotu realizującego lub planującego realizację przedsięwzięcia, który powziął wątpliwości co do jego charakteru. Po drugie, decyzja taka niezbędna jest zawsze w sytuacji, gdy istnieją wątpliwości co do charakteru urządzanej gry. Wystąpienie takich uzasadnionych wątpliwości, choć nie wyrażone wprost w art. 2 ust. 6 ustawy o grach hazardowych, jest w każdym przypadku przesłanką warunkującą konieczność uzyskania decyzji Ministra, (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w G. z dnia 26-sierpnia 2014 r. (...) SA/G1 45/14, LEX 1513689).

Dopiero takie działanie oskarżonego dowiodłoby jego należytej staranności, co do prowadzonej działalności gospodarczej w zakresie automatów do gier. Tym samym zachowanie oskarżonego, który nie był początkującym przedsiębiorcą, było przemyślane i zaplanowane. Wielość spraw związanych z prowadzą przez niego działalnością, z jakimi oskarżony zetknął się osobiście i bezpośrednio, powinna dać mu pole do przemyślenia dotychczasowego swojego postępowania.

Orzekając o karze w stosunku do M. W. (1) Sąd kierował dyrektywami określonymi w art. 13 § l kks, uwzględniając rodzaj i rozmiar ujemnych następstw czynu zabronionego, motywację i sposób zachowania się sprawcy, jak również jego właściwości warunki osobiste, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa.

Za czyn wypełniający znamiona przestępstwa z art. 107 § l kks Sąd wymierzył oskarżonemu karę 100 stawek dziennych grzywny.

Ustalając wartość jednej stawki dziennej zgodnie z art. 23 § 3 kks Sąd winien brać pod uwagę dochody sprawcy, jego warunki osobiste i rodzinne, stosunki majątkowe i możliwości zarobkowe. Kierując się tymi dyrektywami wartość jednej stawki dziennej ustalono na kwotę 60 zł, biorąc pod uwagę sytuację majątkową oskarżonego oraz dotychczas osiągane przez oskarżonego dochody z prowadzonej działalności gospodarczej.

Zdaniem Sądu kara grzywny w wyżej określonej wysokości będzie adekwatna do stopnia szkodliwości społecznej czynu i zawinienia, spełniając wszystkie cele prewencji indywidualnej i ogólnej. Jest ona wystarczająca do uznania jej za karę sprawiedliwą,

Obligatoryjny przepadek dowodów rzeczowy orzeczono na podstawie art. 30 § 5 kks, albowiem zgodnie z tym przepisem w wypadkach określonych w art. 107 § 1-3 kks orzeka się przepadek dokumentu lub urządzenia do gry losowej, gry na automacie lub zakładu wzajemnego, a także znajdujących się w nich środków pieniężnych oraz wygranych, które na podstawie tego dokumentu przypadają grającemu, a także środków uzyskanych ze sprzedaży udziału w grze lub wpłaconych stawek.

O kosztach sądowych Sąd orzekł na zasadzie art. 627 kpk w zw. z art. 113 § l kks oraz art. 3 ust. l ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, póz. 223 z późn. zm.) zasądzając od skarżonego stosowną opłatę od orzeczonej kary grzywny i obciążając go w całości kosztami niniejszego postępowania.