Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 listopada 2016 roku

Sąd Rejonowy w Tarnowskich Górach Wydział VI Karny Zamiejscowy w P. w składzie

Przewodniczący SSR Iwona Ganczarska-Rachańska

Protokolant Lucyna Kołeczko

w obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej Artura Buli

po rozpoznaniu dnia 8 listopada 2016 roku sprawy W. J.

syna B. i B. zd. P.

urodzonego (...) w Ś.

oskarżonego o to, że w nocy z 5/6 października 2015r. w P. w miejscu swojego zamieszkania uderzył ręką w twarz swoją żonę M. J., która wspólnie z nim zamieszkuje czym naruszył czynność narządu jej ciała i rozstrój zdrowia trwający poniżej dni 7 przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się będąc uprzednio prawomocnie skazanym za umyślne przestępstwo podobne wyrokiem Sądu Rejonowego - Sąd Grodzki w T. Wydział VII Zamiejscowy w P. z dnia 24 września 2009 roku, sygn. akt VII K 433/09 za czyn z art. 207§1kk na karę 8 m-cy pozbawienia wolności, którą odbywał w systemie dozoru elektronicznego w okresie od 06.09.2014r. do 06.05.2015r.

tj. o czyn z art.157§2kk w zw. z art.64§1kk

orzeka

1.  oskarżonego W. J. uznaje za winnego popełnienia czynu opisanego wyżej a wyczerpującego znamiona przestępstwa z art. 157 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk i za to na mocy art. 157 § 2 kk wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

2.  na mocy art. 624 § 1 kpk zwalnia oskarżonego od ponoszenia wydatków postępowania, którymi w całości obciąża Skarb Państwa oraz na mocy art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jedn. Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) zwalnia oskarżonego od opłaty.

Sygn. akt VI K 103/16

UZASADNIENIE WYROKU

z dnia 8 listopada 2016 roku

Na podstawie przeprowadzonego postępowania dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W. J. i M. J. związek małżeński zawarli w dniu 11 listopada 2001 roku. Strony zamieszkują razem w P. przy ul. (...), w mieszkaniu dwupokojowym z kuchnią. Mają sześcioro dzieci w wieku: od 2 do 16 lat, które aktualnie przebywają w (...) Dziecka. Rodzina objęta jest opieką i nadzorem ze strony Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie w P..

W nocy z 5/6 października 2015 roku W. J. wrócił do domu pijany i zaczął się awanturować. Krzyczał do żony, że jej cyt. „tego nie daruje”, po czym dwa razy uderzył ją z pięści w twarz. Później wyszedł z domu.

Następnego dnia M. J. wraz z dziećmi udała się do Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie w P., gdzie rozmawiała z pracownikiem socjalnym – świadkiem K. B.. Ponieważ pokrzywdzona miała opuchniętą i zasiniaczoną twarz, K. B. próbowała ustalić, co jest tego przyczyną. M. J. przyznała wówczas, że dzień wcześniej mąż pobił ją pięściami po twarzy i fakt ten potwierdziła najstarsza córka stron – 14-letnia P.. W związku z powyższym K. B. założyła tzw. Niebieską Kartę, a także udała się z pokrzywdzoną do lekarza rodzinnego celem przeprowadzenia badania.

Na skutek zdarzenia pokrzywdzona M. J. doznała obrażeń w postaci krwiaków okularowych obu oczu, siniaków o wielkości-szerokości 1,5 cm na ramieniu prawym i okolicy brody, nadto stwierdzono u niej bolesność palpacyjną okolicy potyliczno-skroniowej po stronie prawej. Powyższe obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządów jej ciała i rozstrój zdrowia, którego czasookres nie przekracza siedmiu dni.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zeznań pokrzywdzonej M. J. (z dnia 20.11.2015r. - zbiór C oraz z dnia 08.11.2016r. - k. 45 akt sądowych), zeznań świadka K. B. (k. 18 akt sądowych) oraz opinii sądowo-lekarskiej (k. 15 zbioru A).

Nadto Sąd uwzględnił dokumenty zawarte w aktach sprawy (zbiór A) w postaci: opinii sądowo-psychiatrycznej (k. 40), danych o karalności (k. 32-35), odpisu wyroku z dnia 24.09.2009r. (k. 44) oraz informacji o dochodach (k. 36-37).

Oskarżony W. J. ma 36 lat, wykształcenie zawodowe, z zawodu jest mechanikiem samochodowym, jest żonaty, ma 6 małoletnich dzieci, pracuje z wynagrodzeniem około 1.800 zł miesięcznie, karany.

Z opinii sądowo – psychiatrycznej wynika, że u oskarżonego nie stwierdzono objawów czynnych zaburzeń psychotycznych pod postacią omamów i urojeń ani niedorozwoju umysłowego i brak jest podstaw do uznania, aby występowały one tempore crimnis. W chwili popełnienia zarzucanego mu czynu miał on zachowaną zdolność rozpoznawania jego znaczenia i kierowania swoim postępowaniem w rozumieniu art. 31 § 1 lub 2 kk. Może samodzielnie brać udział w czynnościach postępowania. Aktualny i w chwili czynu stan psychiczny oskarżonego nie budzi wątpliwości (k. 40 akt, zbiór A).

Oskarżony słuchany w postępowaniu przygotowawczym nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i złożył w sprawie krótkie wyjaśnienia oświadczając, że nie było w domu takiego zdarzenia, jak przedstawiono w zarzucie, że żony nie uderzył. Nadto dodał, że był kiedyś karany za znęcanie się nad żoną i zależy mu na dzieciach (k. 47-48, zbiór A).

Oskarżony nie wziął udziału w rozprawie głównej, wobec czego przed Sądem odczytano jego wyjaśnienia złożone w toku dochodzenia (k. 17v akt sądowych).

Sąd zważył, co następuje:

Wyjaśnienia oskarżonego są niewiarygodne i nie polegają na prawdzie. W zasadzie poza lakonicznym stwierdzeniem, że cyt. „takiego zdarzenia w domu nie było”, oskarżony korzystając z przysługującego mu prawa odmówił składania szczegółowych wyjaśnień. Zdaniem Sądu, złożone wyjaśnienia mają na celu wyłącznie przedstawienie go w jak najlepszym świetle, marginalizację jego zachowania i stanowią tylko i wyłącznie przyjętą przez niego linię obrony.

Podstawę poczynionych przez Sąd ustaleń stanowiły zeznania pokrzywdzonej M. J., które w ocenie Sądu są spójne, logiczne i konsekwentne. Nadto podkreślić należy, że jej zeznania znajdują pośrednio swoje oparcie w zeznaniach świadka K. B., która zeznała, że w dniu 07.10.2015r. widziała na twarzy M. J. ślady pobicia, że pokrzywdzona wręcz nie potrafiła oczu otworzyć, bo była tak spuchnięta i sina, zaś z relacji pokrzywdzonej i jej córki świadek wie, że sprawcą pobicia był W. J..

Świadek K. B. jest osobą obcą, bezstronną, nie zainteresowaną rozstrzygnięciem sprawy, dlatego brak jest podstaw do kwestionowania jej prawdomówności.

Dodatkowo słowa pokrzywdzonej potwierdza opinia sądowo-lekarska z dnia 28.11.2015r. wydana przez biegłego sądowego na podstawie dokumentacji lekarskiej z dnia 07.10.2015r. wydanej w Poradni POZ (...) w P.. Z opinii medyka sądowego wynika, iż w następstwie zdarzenia M. J. doznała obrażeń ciała, które spowodowały naruszenie czynności narządów jej ciała i rozstrój zdrowia, którego czasookres nie przekracza siedmiu dni. Stwierdzone obrażenia mogły, zdaniem biegłego, powstać w wyniku pobicia w nocy z 5/6 października 2015 roku.

Sąd uznał za wiarygodne dokumenty dołączone do akt sprawy, albowiem zostały one rzetelnie sporządzone przez uprawnione organy w ramach ich kompetencji i nie były kwestionowane przez żadną ze stron. Opinie są pełne i jasne, a w ich treści nie zachodzą sprzeczności.

Jednoznaczne, korespondujące ze sobą i w pełni wiarygodne wyżej wymienione dowody sprawiły, iż Sąd ustalił, że W. J. dopuścił się zarzucanego mu występku z art. 157 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk.

Występku z art. 157 § 2 kk dopuszcza się ten, kto powoduje naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia na okres poniżej dni 7. Sprawca takiego czynu podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo karze pozbawienia wolności do lat 2.

Występek określony w art. 157 § 2 kk może być popełniony umyślnie, co wymaga ustalenia, iż sprawca chciał spowodować albo godził się ze spowodowaniem uszczerbku, naruszającego czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia. Jak ustalono na podstawie zeznań pokrzywdzonej, w trakcie zajścia oskarżony w sposób agresywny i brutalny zaatakował pokrzywdzoną, zadając jej dwukrotnie ciosy pięściami po twarzy. Zatem musiał się liczyć z tym, że stosując tego rodzaju przemoc spowoduje dotkliwe skutki dla jej zdrowia. Wobec powyższego wskazać należy, iż w trakcie zdarzenia W. J. działał z zamiarem bezpośrednim wywołania skutku opisanego w powołanym przepisie. Biegły lekarz sądowy dokonując ustaleń na okoliczność charakteru obrażeń, których doznała pokrzywdzona, w uwzględnionej przez Sąd opinii pisemnej wskazał, iż naruszenie czynności ciała u M. J. trwało poniżej 7 dni.

Wina oskarżonego nie budzi wątpliwości. Jest on osobą dojrzałą, w pełni poczytalną, miał możliwość rozpoznania bezprawności swojego zachowania. Można mu zarzucić, iż w trakcie swojego bezprawnego, karygodnego czynu, nie dał posłuchu normie prawnej, mimo że mógł to uczynić.

Za przypisany oskarżonemu występek, Sąd na mocy art. 157 § 2 kk wymierzył oskarżonemu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Przy wymiarze kary Sąd wziął pod uwagę zasady wymiaru kary przewidziane w art. 53 § 1 i 2 kk. W ocenie Sądu po stronie oskarżonego występuje szereg okoliczności obciążających, takich jak: znaczny stopień społecznej szkodliwości czynu, brak skruchy, uprzednia karalność, nagminność tego typu przestępstw w skali kraju. Sąd nie dopatrzył się natomiast żadnych okoliczności łagodzących.

Stopień zawinienia Sąd uznał za wysoki. Określając stopień społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu Sąd uwzględnił między innymi zamiar sprawcy, a także jego motywację, jak również sposób i okoliczności popełnienia czynu. W oparciu o to Sąd przyjął, iż stopień społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu był wysoki.

Okolicznością szczególnie obciążającą jest to, że oskarżony był wcześniej kilkakrotnie karany za umyślne przestępstwa, m.in. za przestępstwo znęcania się nad żoną M. J., a zarzucanego mu czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa określonego w art. 64 § 1 kk. Był już bowiem uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach – b. Sąd Grodzki w P. z dnia 24 września 2009r., sygn. akt VII K 433/09 za umyślne przestępstwo z art. 207 § 1 kk na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbywał w systemie dozoru elektronicznego w okresie od 06.09.2014r. do 06.05.2015r.

Zgodnie z art. 115 § 3 kk przestępstwami podobnymi są przestępstwa należące do tego samego rozdziału; przestępstwa z zastosowaniem przemocy lub groźby jej użycia albo przestępstwa popełnione w celu osiągnięcia korzyści majątkowej uważa się za przestępstwa podobne.

Należy stwierdzić, iż przestępstwo z art. 207 § 1 kk (objęte wyrokiem tut. Sądu o sygn. akt VII K 433/09) oraz przestępstwo z art. 157 § 2 kk są przestępstwami umyślnymi oraz są do siebie podobne, gdyż z opisu tych czynów wynika, że zostały popełnione z zastosowaniem przemocy.

Przepis art. 64 § 1 kk stanowi z kolei, że jeżeli sprawca skazany za przestępstwo umyślne na karę pozbawienia wolności popełnia w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary umyślne przestępstwo podobne do przestępstwa, za które był już skazany, sąd może wymierzyć karę przewidzianą za przypisane sprawcy przestępstwo w wysokości do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę.

Podkreślenia wymaga fakt, iż aktualnie przypisanego czynu W. J. dopuścił się w nocy z 5/6 października 2015r., a zatem po upływie zaledwie pięciu miesięcy od daty zakończenia odbywania poprzedniej kary. Powyższa okoliczność wskazuje, że jest on sprawcą niepoprawnym, który wręcz nagminnie narusza porządek prawny i lekceważy wymiar sprawiedliwości.

Oskarżony jest osobą dorosłą i poczytalną, a z zebranego w sprawie materiału dowodowego w żaden sposób nie wynika, ażeby zachodziły wobec niego uzasadnione wątpliwości co do stanu poczytalności w czasie czynu. Biegli lekarze psychiatrzy, którzy w sprawie wydali opinię sądowo-psychiatryczną, nie stwierdzili bowiem u oskarżonego choroby psychicznej ani niedorozwoju umysłowego i uznali, że in tempore criminis miał w pełni zachowaną zdolność rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem.

Wymierzając karę Sąd miał na uwadze, aby była ona odczuwalna przez oskarżonego i nie wywołała w nim i w społeczeństwie poczucia bezkarności. Zdaniem Sądu, kara pozbawienia wolności w rozmiarze 6 miesięcy wzbudzi w oskarżonym wolę kształtowania społecznie pożądanych postaw, w szczególności potrzebę przestrzegania porządku prawnego. Wpłynie ona na oskarżonego w sposób wychowawczy, przekonując o całkowitej nieopłacalności naruszania reguł istniejącego porządku prawnego. Oskarżony był już wielokrotnie karany, a wymierzone kary nie stanowiły dla niego wystarczającej przestrogi, nie spełniły swoich celów.

W związku z powyższym, zdaniem Sądu, w przedmiotowej sprawie jedynie kara izolacyjna może odnieść skutek i realizować zasady wymiaru kary, a jednocześnie zapobiec ponownemu popełnieniu przez oskarżonego czynu zabronionego. Orzeczona kara nie przekracza stopnia winy oraz społecznej szkodliwości czynu, a cele zapobiegawcze i wychowawcze przemawiają za orzeczeniem bezwzględnej kary pozbawienia wolności.

Orzeczona kara spełni cele w zakresie prewencji ogólnej działając w kierunku kształtowania w świadomości społecznej przekonania o obowiązywaniu norm prawnych i ich rzeczywistej ochronie w procesie wymiaru sprawiedliwości.

Rozstrzygając w przedmiocie kosztów postępowania Sąd - na mocy art. 624 § 1 kpk - zwolnił oskarżonego od ponoszenia wydatków postępowania, którymi w całości obciążył Skarb Państwa oraz na mocy art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jedn. Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) zwolnił oskarżonego od opłaty.