Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 maja 2022 r.

Sąd Rejonowy w Tarnowskich Górach Wydział III Rodzinny i Nieletnich

w składzie:

Przewodnicząca: Sędzia Aleksandra Mazik

Protokolant: Monika Gajda

po rozpoznaniu w dniu 5 maja 2022 r. w Tarnowskich Górach

na rozprawie sprawy prowadzonej

z powództwa M. B. (1)

przeciwko M. B. (2) (B.)

o alimenty

1) oddala powództwo,

2) odstępuje od obciążania powódki M. B. (1) kosztami postępowania od oddalonego powództwa,

3) przyznaje z zasobów Skarbu Państwa r. pr. Ł. G. (1) (G.) z Kancelarii Radcy Prawnego (...) w T., ul. (...) kwotę 1476 zł (tysiąc czterysta siedemdziesiąt sześć złotych), w tym 276 zł (dwieście siedemdziesiąt sześć złotych) podatku VAT tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu powódce M. B. (1).

Sygn. akt III RC 201/20

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 15 lipca 2020 roku M. B. (1) wniosła o zasądzenie na jej rzecz alimentów od byłego męża M. B. (2) w kwocie po 500 złotych miesięcznie, płatne do 10 dnia każdego miesiąca wraz z odsetkami ustawowymi przekazem pocztowym oraz o zabezpieczenie roszczenia w kwocie po 400 złotych miesięcznie płatne do 10 dnia każdego miesiąca z odsetkami ustawowymi przekazem pocztowym od dnia wniesienia pozwu. Ponadto wniosła o zwolnienie od kosztów i przyznanie pełnomocnika z urzędu.

W uzasadnieniu wskazała, że Sąd Okręgowy w Gliwicach wyrokiem z dnia 10 maja 2012 roku rozwiązał małżeństwo przez rozwód bez orzekania o winie. Powódka jest obecnie osobą nieporadną i schorowaną, w tym cierpi na depresję. Znajduje się w niedostatku. Nie posiada prawniczego wykształcenia, w związku z czym potrzebuje pomocy profesjonalnego pełnomocnika. Wskazała ponadto, że na zaspokojenie swoich potrzeb wydaje miesięcznie 1078 złotych. Potrzeby zaspokaja za pomocą środków pieniężnych otrzymywanych tytułem alimentów na swoją córkę oraz z pożyczek udzielanych jej przez znajomych. Jest przy tym osobą niepełnosprawną w stopniu umiarkowanym, zarejestrowaną jako bezrobotna bez prawa do zasiłku.

Postanowieniem wydanym w niniejszej sprawie z dnia 24 sierpnia 2020 roku sąd odrzucił jako bezprzedmiotowy wniosek powódki o zwolnienie z ponoszenia kosztów sądowych w sprawie o alimenty, albowiem powódka z mocy ustawy jest zwolniona z tego obowiązku oraz ustanowił dla powódki adwokata z urzędu do prowadzenia sprawy o alimenty.

Postanowieniem z dnia 14 września 2020 roku, sąd oddalił wniosek strony powodowej o zabezpieczenie powództwa wobec braku uprawdopodobnienia roszczenia.

W odpowiedzi na pozew z dnia 13 listopada 2020 roku M. B. (2) wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazano, że wyrokiem Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 10 maja 2012 roku, sygn. akt XII RC 133/12 rozwiązano przez rozwód małżeństwo stron bez orzekania o winie. Tym samym powódka winna wykazać zgodnie z art. 60 § 1 krio, że znajduje się w niedostatku. Pozwany posiada natomiast wiedzę, zgodnie z którą powódka w okresie od 2015 roku do 2016 roku podejmowała pracę zarobkową na terenie Holandii, zaś leczenie podejmuje od 2006 roku. Zatem pomimo regularnego leczenia powódka była w stanie podjąć zatrudnienie. Ponadto orzeczony względem powódki umiarkowany stopień niepełnosprawności nie wyklucza podjęcia zatrudniania, zaś na rynku pracy widnieje wiele ofert skierowanych do tego grona odbiorców. Pozwany z kolei podejmuje pracę zarobkową z której osiąga wynagrodzenie w wysokości 1950 złotych netto, przy czym łoży na rzecz małoletniej córki alimenty w kwocie 750 złotych miesięcznie oraz posiada zobowiązania finansowe związane z zaspokajaniem jego podstawowych potrzeb bytowych. Z uwagi na powyższe nie jest on w stanie partycypować w kosztach utrzymania powódki. Nadto wskazał on, iż od wyroku rozwodowego upłynęło ponad 8 lat, a pozwany w tym czasie zawarł nowy związek małżeński i jest obecnie skupiony na budowaniu jego wspólnoty małżeńskiej.

Pismem z dnia 2 grudnia 2020 roku powódka wskazała, że znajduje się w niedostatku od co najmniej początku 2017 roku, ma trudności w samodzielnym prowadzeniu swoich spraw. Zaprzeczyła twierdzeniom pozwanego dotyczącym upływu terminu do wytoczenia powództwa o zasądzenia alimentów wskazując, że pozew może być wniesiony także po upływie pięcioletniego terminu w przypadku wystąpienia wyjątkowych okoliczności, które powinny istnieć nie później niż w chwili jego upływu, zaś powódka była w niedostatku co najmniej od stycznia 2017 roku. Powódka zaprzeczyła również twierdzeniom pozwanego co do jej możliwości zarobkowych oraz pozycji na rynku pracy. Podniosła zaś, iż bez znaczenia pozostaje okoliczność zawarcia nowego związku małżeńskiego przez pozwanego, gdyż art. 60 § 3 kro wskazują jako przyczynę wygaśnięcia obowiązku zawarcie związku małżeńskiego przez uprawnionego, a nie przez zobowiązanego.

W replice pozwany pismem z dnia 7 grudnia 2020 roku przedłożył oferty pracy na poparcie swoich racji.

Kolejne pisma stron zawierały w swej treści wnioski dowodowe, bądź składane były celem przedłożenia dowodów w sprawie.

W trakcie prowadzonego postępowania stanowisko stron nie uległo zmianie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka M. B. (1) jest byłą żoną M. B. (2). Ich małżeństwo zostało rozwiązane wyrokiem Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 10 maja 2012 roku w sprawie o sygn. akt XII RC 133/12, bez orzekania o winie. Powódka wówczas nie wnosiła o zasądzenie na jej rzecz alimentów. Wyrok stał się prawomocny z dniem 1 czerwca 2012 roku.

Powódka M. B. (1) ma 47 lat, z zawodu szwaczka. Zamieszkuje w mieszkaniu komunalnym razem z młodszą córką. Jest zarejestrowana jako osoba bezrobotna. Posiada orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności. Jest osobą schorowaną zarówno pod względem fizycznym jak i psychicznym. Od 2006 roku choruje na depresję, miały miejsce również próby samobójcze. W związku z posiadanymi schorzeniami psychicznymi wielokrotnie przebywała na oddziale szpitala psychiatrycznego. Jej stan psychiczny uległ pogorszeniu po nagłej śmierci jej syna. Powódka obarczona jest także schorzeniami kręgosłupa, stawu biodrowego oraz refluksem, ponadto jest diagnozowana w kierunku cukrzycy. Z uwagi na chorobę kręgosłupa powódka nie może dźwigać, zakupy pomaga jej robić oraz nosić jej córka. Powódka jest pod stałą kontrolą lekarską, na co dzień zażywa leki farmakologiczne związane z schorzeniami psychicznymi oraz leki przepisane jest na posiadane dolegliwości fizyczne. W życiu codziennym pomagają jej córki, młodsza córka pomaga w pracach domowych, starsza córka pomaga powódce finansowo opłacając te wizyty lekarskie, które odbywają się prywatnie oraz zakupując ubrania, żywność czy opał. Uprzednio pomagała powódce również znajoma J. O., była to pomoc finansowa lub w postaci zakupu żywności. Powódka osiąga bardzo mały dochód, nie pracuje zarobowo, zaś środki do życia uzyskuje z otrzymywanych świadczeń socjalnych oraz alimentów otrzymywanych na córkę w wysokości 750 złotych. Stąd też konieczne dla niej jest uzyskiwanie pomocy ze stronny innych osób. W przeszłości będąc w związku małżeńskim z pozwanym oraz po rozwodzie powódka pracowała zawodowo, w tym w latach 2015-2016 pracowała sezonowo w Holandii.

M. B. (1) zamieszkuje w mieszkaniu komunalnym, gdzie czynsz wynosi 390 złotych, przy czym dostaje ona dopłatę do czynszu w wysokości 209 złotych. Za wodę płaci 170 złotych, za energię elektryczną 200 złotych, do tego dochodzi koszt zakupu węgla – mieszkanie ogrzewane jest piecem. Na leki wydaje 130-150 złotych miesięcznie. Nie kupuje ubrań, bo nie stać ją na to, z tych samych powodów nie kupuje kosmetyków, nie jeździ nigdzie. Otrzymuje alimenty na córkę w wysokości 750 złotych oraz świadczenia socjalne, a to świadczenie na zakup posiłku lub żywności w szkole i w domu w wysokości 300 złotych, zasiłek celowy na potrzeby zdrowotne w wysokości 200 złotych oraz zasiłek celowy na potrzeby mieszkaniowe w wysokości 100 złotych. Ponadto okresowo dostaje świadczenie na zakup opału. W przeszłości otrzymywała również inne świadczenia socjalne. Wizyty lekarskie odbywa w ramach świadczeń NFZ, jedynie do gastrologa chodzi prywatnie z uwagi na odległe terminy darmowych wizyt, przy czym wizyty te odbywają się comiesięcznie, a opłaca je starsza córka powódki, koszt wynosi 100-120 złotych miesięcznie.

Wszystkie opłaty mieszkaniowe były przez powódkę regulowane na bieżąco. Pieniądze starczały jej na opłacanie podstawowych potrzeb życiowych. Jej poziom życia klasyfikuje się w normalnym standardzie. Powódka jest zdolna do pracy, zaś jej opór wynika z barier natury psychicznej, uważa ona, że nie poradzi sobie w pracy.

Powołany w sprawie biegły po zapoznaniu się z dokumentacją medyczną oraz po przeprowadzonym badaniu powódki wydał opinię z której wynika, że powódka jest zdolna do wykonywania pracy zarobkowej, może ona wykonywać pracę nie tylko w zakładach aktywności zawodowej, ale również na otwartym rynku pracy. Niepełnosprawność o umiarkowanym stopniu jaki posiada powódka, nie eliminuje jej z rynku pracy. O zdolności do pracy na danym stanowisku pracy decyduje zaś lekarz medycyny pracy, podstawą są zaś badania lekarskie wykonywane pod katem danej pracy.

Pozwany M. B. (2) ma 45 lat, z zawodu ślusarz. Nigdy nie pracował w wyuczonym zawodzie, obecnie zatrudnienie go na tym stanowisku nie możliwe z uwagi na to, że potencjalni pracodawcy wymagają posiadanie pięcioletniego doświadczenia, którego pozwany nie ma. Zamieszkuje wspólnie z obecną małżonką M. B. (3) w mieszkaniu własnościowym odziedziczonym po matce. Związek małżeński zawarł 13 czewrca 2020 roku, przy czym w związku partnerskim para pozostawała jeszcze 4 lata przed ślubem. Oboje pracują zarobkowo otrzymując wynagrodzenie w wysokości po 2060 złotych netto. Żona pozwanego pracuje jako sprzątaczka. Pozwany w przeszłości ukończył kurs kwalifikowanego pracownika ochrony i na tym stanowisku pracuje od 2000 roku. Pozwany cały czas pracuje z wynagrodzeniem w wysokości najniższej krajowej, nie ma przy tym możliwości dorobienia z uwagi na wymaganą dyspozycyjność w pracy. Małżonkowie nie posiadają oszczędności, ani majątku ruchomego za wyjątkiem samochodu. Pozwany jest schorowany, stwierdzono u niego nadciśnienie, stan przed cukrzycowy (musi mieć specjalną dietę) i podejrzenie choroby wieńcowej. Leczy się zarówno prywatnie, jak i korzysta z świadczeń NFZ.

Pozwany ponosi opłaty w wysokości 400 złotych tytułem czynszu, na wodę wydaje 150 zł. Opłaca również inne media oraz telefon, internet i telewizor. Łączna wysokość ponoszonych przez niego comiesięcznych opłat wynosi 1200 złotych, do tego dochodzą alimenty w wysokości 750 złotych. Na paliwo przeznacza kwotę 220 złotych, na lekarstwa 200 złotych. Ponadto ponosi koszty naprawy samochodu. Żona pozwanego porusza komunikacją miejską, na bilet miesięczny wydaje 150 złotych, ponadto płaci za telefon 60 złotych. Na żywności M. i M. B. (2) przeznaczają kwotę ok 1000 złotych. Para nie wyjeżdża na wakacje. W razie potrzeby małżonkowie korzystają z pomocy finansowej ojca M. B. (3), który pożycza im pieniądze.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy na podstawie art. 243 ² k.p.c., zeznań powódki, pozwanego oraz świadków J. O., M. B. (3) i W. Ś..

Strony zasadniczo nie kwestionowały wiarygodności przedstawionych dokumentów. Strona powodowa kwestionowała jedynie wysokość kosztów związanych z zakupem przez pozwanego okularów oraz oprawek na kwotę 2200 złotych, podnosząc iż koszty te są za wysokie, istnieje bowiem możliwość zakupienia okularów z oprawkami za niższą cenę, przedkładając jednocześnie oferty innych podmiotów. Wskazać przy tym należy, iż przedstawione ogłoszenia zawierają oferty promocyjne, bez podania szczegółów promocji, pozwany zaś posiada odmienną wadę wzroku co do każdego oka, zatem wymagane są odmienne szkła korekcyjne, nie jest przy tym wiadome jaką cenę poniósłby pozwany korzystając z przedstawionych ofert z uwzględnieniem jego potrzeb i posiadanej wady wzroku.

Sąd nie dopatrzył się również okoliczności podważających wiarygodność przesłuchania zarówno stron, jak i świadków J. O., M. B. (3) i W. Ś.. Zeznania M. B. (3) i M. B. (2) były zbieżne, korespondowały ze sobą i wzajemnie się uzupełniały. Nie było między nimi sprzeczności, zaś przedłożone do akt postępowania dokumenty potwierdzały treść złożonych przez nich zeznań. Pewne rozbieżności natomiast wystąpiły pomiędzy zeznaniami świadka J. O., a zeznaniami powódki M. B. (1) i jej córki W. Ś.. Powódka i jej córka twierdziły, że M. B. (1) żyje w niedostatku, nie stać ją na zaspokajanie podstawowych potrzeb życiowych. Ponadto nie jest zdolna do pracy. Z zeznań J. O. natomiast wynika, że powódka miała zaspokojone podstawowe potrzeby życiowe, na bieżąco regulowała opłaty, zaś jej standard życia pozostawał na normalnym poziomie. Ponadto w przeszłości dwukrotnie przez okres kilku miesięcy pracowała zarobkowo w Holandii. Fizycznie jest ona zdolna do pracy, a jej niezdolność wynika jedynie z bariery psychicznej i myśli, że nie da rady. Sąd dał w tym zakresie wiarę zeznaniom świadka J. O., jest ona osobą bezstronną, obiektywną, niezainteresowaną wynikiem sprawy. Wskazać należy, iż świadek ten zawnioskowany został przez stronę powodową. Z uwagi na bliską relację z powódka posiadała ona szczegółowe informacje co do jej standardu życia i sytuacji materialnej, a ponadto zdolna była do obiektywnej oceny sytuacji. Sąd nie dał również wiary zeznaniom powódki jakoby jedynie przez 4 dni pracowała w Holandii, powyższe stoi w sprzeczności z zeznaniami J. O., W. Ś., a także udokumentowanymi wpisami zamieszczanymi na portalu facebook. W pozostałej części zeznania powódki i świadków były zasadniczo ze sobą spójne, zbieżne i korespondowały ze sobą.

Sąd pominął jednocześnie dowód z przesłuchania U. Ś. jako zmierzający do przedłużenia postępowania. Zeznania przesłuchanych w sprawie świadków pozwoliły w sposób dostateczny dostarczyć wszystkich niezbędnych informacji koniecznych do rozstrzygnięcia sprawy.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo jak bezzasadne nie zasługiwało na uwzględnienie.

Podstawą prawną roszczenia jest art. 60 § 1 k.r.i.o. , który stanowi, że małżonek rozwiedziony, który nie został uznany za wyłącznie winnego rozkładu pożycia i który znajduje się w niedostatku, może żądać od drugiego małżonka rozwiedzionego dostarczania środków utrzymania w zakresie odpowiadającym usprawiedliwionym potrzebom uprawnionego oraz możliwościom zarobkowym i majątkowym zobowiązanego.

O niedostatku można mówić nie tylko wtedy, gdy dochodzący alimentów nie posiada żadnych środków utrzymania, lecz także i wtedy, gdy osoba ta nie może w pełni zaspokoić swych usprawiedliwionych potrzeb (orzeczenie SN z dnia 28 września 1958 r., II CR 817/57, OSPiKA 1959 poz. 294).

W orzeczeniu z dnia 19 maja 1975 r., III CRN 55/75 (OSN 1976, poz. 133) Sąd Najwyższy wyjaśnił, że stan niedostatku zachodzi już wtedy, gdy uprawniony nie ma możliwości zarobkowych i majątkowych pozwalających na pełne zaspokojenie jego usprawiedliwionych potrzeb, a jeżeli uprawniony jest chory, to do potrzeb tych należą też wydatki na lekarstwa. Nie jest w niedostatku ten, kto jest zdolny do pracy, a jednak nie chce pracować.

Trzeba przy tym zwrócić uwagę również na treść art. 60 § 3 k.r.i.o. tj. obowiązek dostarczania środków utrzymania małżonkowi rozwiedzionemu wygasa w razie zawarcia przez tego małżonka nowego małżeństwa. Jednakże gdy zobowiązanym jest małżonek rozwiedziony, który nie został uznany za winnego rozkładu pożycia, obowiązek ten wygasa także z upływem pięciu lat od orzeczenia rozwodu, chyba że ze względu na wyjątkowe okoliczności sąd, na żądanie uprawnionego, przedłuży wymieniony termin pięcioletni. Zasada ta dotyczy jedynie obowiązku alimentacyjnego przewidzianego w art. 60 § 1 k.r.i.o. i znajduje zastosowanie w sytuacji, gdy obowiązek dostarczania środków utrzymania małżonkowi rozwiedzionemu nie wygasł wcześniej, z uwagi na zawarcie przez tego małżonka nowego małżeństwa.

Ten pięcioletni termin może ulec przedłużeniu przez Sąd, na żądanie uprawnionego, ze względu na wyjątkowe okoliczności. Wyjątkowe okoliczności, o jakich mowa w art. 60 § 3 k.r.i.o., muszą mieć charakter nadzwyczajny co do zdarzeń, które go wywołały (kalectwo wywołane wypadkiem, nagła choroba, utrata dobytku na skutek działania żywiołu itp.). Jak wskazuje się w orzecznictwie, nie są wyjątkowymi okolicznościami: stopniowy ubytek sił, dolegliwości i schorzenia małżonka uprawnionego dotykające go w miarę upływu czasu (tak SN w wyroku z 3 września 1998 r., I CKN 1029/97, L..pl nr (...)). Z drugiej strony wyjątkowe okoliczności uzasadniające przedłużenie obowiązku alimentacyjnego na podstawie art. 60 § 3 mogą zachodzić także po stronie małżonka zobowiązanego, np. nagłe wzbogacenie (zob. uchwałę SN z 16 kwietnia 1975 r., III CZP 22/75, LexisNexis nr (...), OSNCP 1976, nr 3, poz. 46).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należy, iż od prawomocnego orzeczenia rozwodowego stron do czasu wytoczenia powództwa minął okres dłuższy niż 5 lat (orzeczenie prawomocne 1 czerwca 2012 roku). Od momentu orzeczenia rozwodu zarówno po stronie powódki, jak i pozwanego nie nastąpiły wyjątkowe okoliczności, które stanowiłyby podstawę do przedłużenia obowiązku alimentacyjnego. Pozwany od początku kariery zawodowej pracuje z wynagrodzeniem na poziomie minimalnego krajowego wynagrodzenia za pracę. Jego obecna żona osiąga wynagrodzenie w tej samej wysokości. Do jego majątku nie wpłynęły aktywa o większej wartości zarówno pieniężne, jak i postaci ruchomości czy nieruchomości. Jego sytuacja materialna na przestrzeni lat nie uległa poprawie. Jego możliwości zarobkowe również nie uległy zwiększeniu.

Z kolei po stronie powódki również nie nastąpiły nadzwyczajne okoliczności. Powódka od lat choruje na schorzenia psychiczne, leczenie podjęła już będąc w związku małżeńskim z powodem. Jej dolegliwości związane z kręgosłupem również rozwijały się na przestrzeni lat i nie były wynikiem nagłego wypadku. Zarówno te dolegliwości jak i problemy gastryczne są konsekwencją upływu czasu i pojawiały się stopniowo. Powyższe okoliczności nie mają zatem charakteru nadzwyczajnego co do zdarzeń, które go wywołały.

Niemniej jednak nawet gdyby przyjąć istnienie nadzwyczajnej sytuacji, to zebrany w sprawie materiał dowodowy nie wskazuje, aby powódka znajdowała się w niedostatku. Z zeznań świadka wynika, iż regularnie opłaca ona wszystkie zobowiązania. Jej potrzeby żywieniowe również są zaspokojone. Obecnie żyje ona na normalnym poziomie, nie znajduje się w ubóstwie, ubiera się normalnie. Powódka podnosiła, że z uwagi na posiadane liczne schorzenia nie jest w stanie podjąć pracy, dlatego też sąd badał wpływ stanu zdrowia powódki na możliwość wykonywania przez nią pracy zarobkowej. Powołany w sprawie biegły stwierdził, iż powódka jest zdolna do pracy. Orzeczony umiarkowany stopień niepełnosprawności nie wyklucza jej z rynku pracy. Może ona podjął pracę zarówno w zakładach aktywności zawodowej, ale również na otwartym rynku pracy. Jak sama zresztą przyznała w przeszłości podejmowała pracę zarobkową. W przypadku braku zdolności do pracy powódka podejmowałaby działania celem uzyskania orzeczenie o niezdolności do pracy, czego nie uczyniła. Ograniczenia co do jej zdolności do pracy wynikają jedynie z bariery psychologicznej, obawy i przeświadczenia, że sobie nie poradzi. Obiektywnie jednak powódka jest zdolna do pracy i może, a wręcz powinna taką aktywność podjąć.

Bezsprzecznym jest, że sytuacja materialno-bytowa powódki jest trudna, utrzymuje się z świadczeń socjalnych oraz alimentów otrzymywanych na córkę. W życiu codziennym oraz finansowo pomaga jej córka. Niemniej jednak jej podstawowe potrzeby są w pełni zaspokojone. Ponadto ma ona możliwość poprawienia swojej sytuacji materialnej poprzez podjęcie pracy zarobkowej i uzyskiwanie dodatkowego dochodu. Jak już wyżej wskazano, nie można przypisać życia w niedostatku osobie, która jest zdolna do pracy, jednak z własnej woli nie podejmuje jej. Tym samym Sąd nie dostrzegł okoliczności, które mogłyby świadczyć o znajdowaniu się przez powódkę w niedostatku.

Podkreślić również należy, że pozwany nie może ponosić konsekwencji złej sytuacji życiowej swojej byłej żony. M. B. (2) regularnie od czasu rozwodu łoży alimenty na córkę, które są źródłem dochodu i utrzymania również powódki. Powódka w toku postępowania rozwodowego, jak i po nim nie wnosiła o zasądzenie na jej rzecz alimentów. Od rozwodu upłynęło wiele lat, zatem powódka powinna zadbać w tym czasie o swoją sytuację bytową i podjąć wszelkiego rodzaju działania umożliwiające jej samodzielność finansową, również w przyszłości. Nieuzasadnionym byłoby, aby bezterminowo obarczać pozwanego odpowiedzialnością za pogarszający się stan zdrowia byłej żony, czy niepowodzenia w zakresie znalezienia zatrudnienia. Zaznaczyć należy, że pozwany nie został uznany za winnego rozpadu małżeństwa i materiał dowody nie wskazuje, że swoim działaniem przyczynił się do pogorszenia stanu psychicznego powódki. Obecnie pozwany założył nową rodzinę i to na niej winien się obecnie skupić.

Podnieść również należy, że jak wynika z zeznań powódki oraz świadków J. O. i W. Ś., M. B. (1) korzysta również z pomocy finansowej córki, która opłaca jej wizyty lekarskie, opał oraz zakupuje żywność. Powódka zatem może liczyć na pomoc ze strony zstępnych. Jak wynika z orzecznictwa w szczególnych przypadkach obowiązek krewnych, zwłaszcza dzieci, wyprzedza obowiązek alimentacyjny byłego małżonka. (wyroku SN z 20.06.1969 r., III CRN 92/69, LEX nr 6520).

Odwołując się do powyższych ustaleń, powództwo M. B. (1) musiało ulec oddaleniu.

Mając na uwadze, iż w toku postępowania powódce przydzielony został pełnomocnik z urzędu w osobie r. pr. Ł. G. (1), orzeczono również o przyznaniu z Skarbu Państwa wynagrodzenia pełnomocnikowi tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powódce z urzędu. Wysokość wynagrodzenia ustalona została na podstawie § 10 ust. 1 pkt 9 i ust. 4 w zw. § 8 pkr 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu.

Na mocy art. 102 k.p.c., z uwagi na sytuację finansową M. B. (1) Sąd odstąpił od obciążenia strony powodowej kosztami postępowania.

………………………………..

/SSR Aleksandra Mazik/

ZARZĄDZENIE

1.  odnotować sporządzenie uzasadnienia

2.  odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć:

- pełnomocnikowi powódki – r.pr. Ł. G.

3.  kal. 14 dni lub z wpływem

T., dnia 6 czerwca 2022r.

………………………………..

/SSR Aleksandra Mazik/