Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 137/22

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

USTALENIE FAKTÓW

1.1.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

K. C.

Art. 200 § 1 kk

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

Małoletnia M. P. urodzona (...) jest dzieckiem pochodzącym z nieformalnego związku (...) małoletniej rozstali się, a jej ojciec K. P. w czerwcu 2020 roku wprowadził się do domu jego matki W. P. (1). Zamieszkiwał tam do lutego 2021 roku, kiedy to przeprowadził się do swojego domu. Rodzice małoletniej na podstawie ustnych ustaleń między sobą sprawowali opiekę naprzemienną nad dzieckiem. M. P. często przebywała w domu jej ojczystej babci W. P. (1). W domu tym często przebywały również inne dzieci, tj. kuzynostwo pokrzywdzonej: K., W. i M. C., zamieszkujący niedaleko.

Małoletnia w okresie od czerwca 2020 roku do lutego 2021 roku po powrocie z przedszkola pozostawała pod opieką babci, w związku z wykonywaniem pracy przez ojca. Po wyprowadzce K. P. małoletnia również była zostawiana pod opieką babci w czasie, kiedy ten pracował. Również w okresie kiedy rodzice M. pozostawali w ze sobą związku, małoletnia często zostawiana była pod opieką babci W. P. (1).

zeznania K. P.

11, 90-91

zeznania A. T.

14, 85-86, 88,91-92

zeznania W. P. (1)

17, 87-88

zeznania W. C.

104-105

zeznania M. C.

105

W dniu 26 kwietniu 2021 roku podczas kąpieli K. P. zwrócił uwagę na nietypowe zachowanie córki, która mocno dotykała się w okolicach krocza. Ojciec zwrócił jej uwagę, aby tak nie robiła, w odpowiedzi na co małoletnia M. P. poinformowała ojca, iż jej kuzyn K. C. chciał dotykać jej miejsc intymnych, lecz ona nie chciała. Zaniepokojony wyznaniem córki, ojciec o powyższym poinformował matkę małoletniej A. T. oraz matkę K., tj. W. C.. Kolejno rodzice udali się z dzieckiem do psychologa S. C., która po rozmowie przeprowadzonej z dzieckiem, stwierdziła autentyczność twierdzeń dziecka w zakresie opisywanego zdarzenia. W rozmowie z psychologiem, małoletnia wskazała na okoliczność "gilania" jej penisem po narządach rodnych przez jej kuzyna K. C., a do opisywanego zdarzenia miało dojść w łazience podczas pobytu u babci obojga W. P. (1).

zeznania S. C.

2-3, 86-87

nagranie

3

zeznania K. P.

11, 90-91

zeznania A. T.

14, 85-86, 88,91-92

opinie sądowo-psychologiczne

62-66, 100-102, 151-155

K. C. jest osobą niepełnosprawną, posiada orzeczenie o lekkim upośledzeniu umysłowym. Nie posiada zaburzeń seksualnych, jednak ujawniono u niego istnienie cech nieprawidłowej osobowości o mieszanych cechach, wiążących się głównie ze wzorcem społecznej defensywności. Objawy niepełnosprawności intelektualnej i rozpoznane deficyty poznawcze opiniowanego mogą sprzyjać osłabionemu hamowaniu i kontroli zachowania, przez co mogą przyczyniać się do podejmowania działań o charakterze popędowym. Z uwagi posiadane schorzenia oskarżony w trakcie zarzucanego mu czynu miał znacznie ograniczoną zdolność rozpoznania znaczenia czynu i kierowania swoim postępowaniem. W miejscu zamieszkania K. C. postrzegany jest jako osoba spokojna, nie stwarzająca żadnych problemów wychowawczych.

opinia sądowo-psychiatryczna

37

kwestionariusz wywiadu środowiskowego

136-137

opinia sądowa psychologiczno- seksuologiczna

164-184

1.2.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

OCena DOWOdów

1.3.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1

zeznania S. C.

Świadek jest psychologiem i zeznawała na okoliczność rozmowy przeprowadzonej z małoletnią i jej rodzicami. Dołączyła również nagranie z rozmowy przeprowadzonej z małoletnią. Wedle jej opinii okoliczności opisywane przez małoletnią były prawdziwe. Treść zeznań tego świadka koresponduje z relacją K. P. i A. T., nadto była spójna, rzeczowa i logiczna. Świadek podała, że swoją rozmowę z dzieckiem ograniczyła do tego materiału, które podawała małoletnia, ponieważ myślała, że będzie ona jeszcze przesłuchana w sądzie.

Opisywane przez nią okoliczności są w pełni zbieżne z przedłożonym nagraniem. Sąd nie miał żadnych wątpliwości co do wiarygodności zeznań świadka - jako osoba postronna, zeznająca co do okoliczności związanych z wykonywaną pracą, nie miała ona żadnych powodów do zeznania nieprawdy.

nagranie

Przedłożone do sprawy nagranie obrazuje przebieg rozmowy małoletniej z S. C., gdzie dziecko opisuje zachowanie oskarżonego, a mianowicie: „gilał mnie pisiulą swoją”, „gilał mnie w moją pisiulę”, „gilał mnie siusiakiem” (początek nagrania). Nagranie stało się przedmiotem badania innych biegłych w sprawie oraz dokonania ustaleń faktycznych.

zeznania K. P.-go

Ojciec małoletniej opisał okoliczności, w jakich dowiedział się o molestowaniu córki, rozmowę z nią i podjęte kolejno czynności. Treść jego zeznań koresponduje z zeznaniami A. T. i S. C.. Szczegółowo również opisał sytuacje mieszkaniową oraz okoliczności pozostawiania małoletniej pod opieką W. P. (1). Jego zeznania były rzeczowe, spójne, i korespondowały z resztą zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Wiarygodność jego zeznań nie budziła wątpliwości sądu.

zeznania A. T.

Matka małoletniej opisała okoliczności, w jakich dowiedziała się o zachowaniu oskarżonego wobec jej córki, a także opisała przebieg spotkań prowadzonych z psychologiem. Treść jej zeznań w całości zbieżna jest z zeznaniami K. P., S. C. oraz dołączonym nagraniem. Opisała również zachowanie córki oraz treść prowadzonych z nią rozmów. Jej zeznania były przy tym szczegółowe, logiczne i spójne, dlatego uznano je za wiarygodne. Świadek T. cytowała słowa córki wypowiedziane w obecności psychologa. Opisała również okoliczności, w jakich przekazywała córkę pod opiekę babci. W ocenie sądu brak było jakichkolwiek podstaw do kwestionowania wiarygodności zeznań świadka, ich szczerość nie budziła wątpliwości, a treść jej zeznań korespondowała z resztą zgromadzonego materiału dowodowego.

zeznania W. P. (1)

Babcia małoletniej zbieżnie z zeznaniami innych świadków opisała sposób sprawowania opieki nad małoletnią M. P., relacje panujące w jej domu oraz sposób spędzania czasu przez wnuki w jej obecności. Słuchana wskazała, że nigdy nie pozostawiała ona małoletniej samej bez opieki. Jednocześnie świadek jako babcia oskarżonego starała się go bronić. Sąd co do zasady dał wiarę zeznaniom świadka, jednak podszedł do nich z pewną dozą ostrożności, zwłaszcza w tym fragmencie, w którym świadek P. zaprzeczała, aby w jej domu K. C. kiedykolwiek znajdował się sam w pomieszczeniu z M.. Z pewnością W. P. (1), należycie sprawowała opiekę nad wnuczką zostawianą w jej domu przez rodziców, jednak wręcz niemożliwe jest, aby w tym czasie nieustannie ją obserwowała. Sąd miał również na uwadze, że w domu W. P. (1) przebywało czworo wnuków, a wskazani również bawili się z małoletnią. Nie jest zatem wykluczone, iż małoletnia bawiła się z oskarżonym lub została z nim sam na sam, co umożliwiło mu dokonanie zarzucanego czynu. Jednocześnie zeznania W. P. (1) oraz innych świadków wskazujące, aby nie widzieli małoletniej sam na sam z oskarżonym, mogły polegać na prawdzie, albowiem z treści nagrania i zeznań rodziców małoletniej wynika, że podczas zdarzenia w łazience w domu W. P. (1) nie było innych osób; możliwe, że nikt ich nie zauważył.

zeznania W. C.

Zeznania świadka, oceniono, mając na uwadze okoliczność, że jest matką oskarżonego i miała interes w tym, aby prezentować wersję zdarzeń dla niego korzystną. W swoich zeznaniach starała się bronić syna i przedstawiać go w jak najlepszym świetle. Zeznała na okoliczność przebywania jej dzieci u babci tj. W. P. (1) oraz częstotliwości tych odwiedzin. Co do zasady sąd przyznał jej zeznaniom walor wiarygodności, albowiem podane przez nią informacje co do okresu wspólnego zamieszkiwania z W. P. (1) i częstotliwości odwiedzin dzieci znajdują oparcie w pozostałym materiale dowodowym. Również jej zeznania co do usposobienia i wycofania społecznego syna znajdowały oparcie w treści sporządzonego wywiadu środowiskowego i opinii sporządzonych przez biegłych psychiatrów i seksuologa. W. C. wskazała, że nic jej nie wiadomo o tym, aby, K. pozostawał sam na sam z mają P.. Jednocześnie Sąd miał na uwadze, iż świadek nie zawsze przebywała razem z dziećmi w domu swojej matki W. P. (2), zatem mogła nie być świadkiem takich sytuacji.

zeznania M. C.

M. C., brat oskarżonego, potwierdził, że często przebywał wraz z rodzeństwem w domu W. P. (1). Zbieżnie z zeznaniami pozostałych świadków opisał sposób sprawowania opieki nad M. P. w domu babci oraz kontakty małoletniej z K. C.. Wskazał, iż nie był świadkiem przebywania oskarżonego samego z małoletnią, aczkolwiek nie zawsze miał go na oku. Zeznał również, że zdarzało mu się zostawać samemu z małoletnią. Słuchany wskazał na to, że oskarżony niechętnie bawił się z małoletnią pokrzywdzoną. W ocenie sądu jego zeznania są wiarygodne, jednak nie posiada on tego rodzaju informacji, które mogłyby istotnie przyczynić się do ustalenia stanu faktycznego sprawy.

kwestionariusz wywiadu środowiskowe-go

Przeprowadzony w miejscu zamieszkania oskarżonego wywiad środowiskowy wykazał, że jest on osobą spokojną, nie spożywa używek oraz nie sprawia problemów wychowawczych. Przez osoby z sąsiedztwa postrzegany jest jako osoba spokojna i bezkonfliktowa.

opinie sądowo-psychologiczne

62-66, 100-102, 151-155

W tym miejscu należy zauważyć, że w niniejszej sprawie wniesiono akt oskarżenia, bez wcześniejszego przeprowadzenia podstawowych, wymaganych przepisami kpk, czynności, tj. nie przesłuchano niezwłocznie po uzyskaniu informacji o możliwości popełnienia przestępstwa w charakterze świadka małoletniej pokrzywdzonej, nie podjęto nawet próby przeprowadzenia tej czynności. Dopiero po wydaniu zarządzenia w trybie art. 337 kpk, Sąd postanowił dopuścić dowód z opinii biegłej psycholog (k. 3 akt II Kp 47/22) na okoliczność ustalenia, czy stan rozwoju umysłowego i rozwój procesów poznawczych M. P. pozwala na jej przesłuchanie w trybie art. 185a § 1 kpk.

Wedle sporządzonej opinii (k. 4-8 akt II Kp 47/22) nie było możliwe przesłuchanie w sprawie małoletniej pokrzywdzonej, albowiem z uwagi na wiek nie jest ona zdolna do pełnienia roli świadka. Jej przesłuchanie obarczone byłoby istotnymi błędami z uwagi na brak dojrzałości. Tak uzyskany materiał może być pozbawiony wartości psychologicznej, a nadto stanowić zagrożenie dla małoletniej poprzez wywołanie trudnych doświadczeń i uczestniczenie w niezrozumiałych dla niej procedurach.

Następnie, wobec niemożności przesłuchania dziecka, dopuszczono dowód z kolejnej opinii ww. biegłej psycholog (k. 92) w celu ustalenia, czy wypowiedź M. P. zarejestrowana przez S. C. spełnia kryteria prawdziwości.

Biegła w wydanej opinii (k. 100-102), po zapoznaniu się z treścią nagrania wskazała, że depozycje małoletniej nagrane w gabinecie psychologa spełniają w dużej mierze kryteria wiarygodności psychologicznej, a na treść wypowiedzi nie mieli istotnego wpływu rodzice dziecka. Biegła zwróciła uwagę na rozbieżności w tym, co o wypowiedzi pokrzywdzonej zeznawali rodzice („chciał się dotykać pisiulami” – zeznania K. P. – k. 90 odwr.), a tym co dziecko mówiło na spotkaniu z S. L. – C. – („gilał mnie w moją pisiulę”).

Sposób wypowiedzi oraz jej treść wskazują na to, że opisywane przez małoletnią zdarzenie było autentyczne.

Następnie, zważywszy na wiek oskarżonego i okoliczność, że ani z zarejestrowanej wypowiedzi M. P., ani z zeznań jej ojca, który jako jedyny, poza psychologiem, rozmawiał z nią o zdarzeniu objętym aktem oskarżenia, nie wynika, kiedy miało do niego dojść (zeznania K. P. – k. 91), zaś podana w akcie oskarżenia data czynu – kwiecień 2021r., to okres, kiedy doszło do rozmowy K. P. z córką, w której opowiedziała mu o zdarzeniu. (A. T. zeznała – k. 14 odwr., że do tej rozmowy doszło 24.04.2021r.), dopuszczono dowód z opinii biegłej A. G. (k. 149) w celu ustalenia, w jakim okresie mogło dojść do zdarzeń opowiadanych ojcu, jak daleko sięga pamięć 3,5 letniego dziecka, czy opisywane przez pokrzywdzoną w dniu 24.04.2021r. zdarzenia mogły mieć miejsce przed dniem 29.06.2020r., tj. przed dniem 17 urodzin oskarżonego.

W sporządzonej opinii biegła wskazała, że nie jest możliwe wskazanie nawet przybliżonej daty zdarzenia. Dziecko w wieku pokrzywdzonej może, ale nie musi pamiętać zdarzenia mające miejsce dzień, tydzień, miesiąc lub rok wcześniej.

Biegła, wydając opinię, obszernie ja uargumentowała, szczegółowo opisując psychologię rozwojową dziecka oraz zdolności zapamiętywania, odtwarzania zdarzeń i lokowania ich w czasie. Powyższe okoliczności są o tyle istotne, iż korelują z osiągnięciem przez oskarżonego 17 roku życia, a zatem możliwością pociągnięcia go do odpowiedzialności karnej.

W ocenie Sądu wszystkie sporządzone przez biegłą A. G. w sprawie opinie były fachowe, rzetelne i zawierały szczegółową argumentację. Biegła kompleksowo odpowiedziała na stawiane jej pytania. Żadna ze stron nie kwestionowała powyższych opinii, sąd również nie miał w tym zakresie żadnych zastrzeżeń.

opinia sądowa psychologiczno- seksuologiczna

Przeprowadzone przez biegłych badania wykazały, że oskarżony nie posiada zaburzeń seksualnych. Posiada zaburzenia osobowości, deficyty poznawcze oraz schorzenia natury neurologicznej. K. C. jest osobą niepełnosprawną intelektualnie. Zdaniem biegłych, jeżeli dopuścił się zarzuconego mu czynu, czyn taki należałoby interpretować jako czyn pedofilny motywowany seksualnie u osoby z objawami niepełnosprawności intelektualnej lekkiego stopnia. Objawy niepełnosprawności intelektualnej i rozpoznane deficyty poznawcze mogą sprzyjać osłabionemu hamowaniu i kontroli zachowania, przez co mogą przyczyniać się do podejmowania działań o charakterze popędowym. Jednocześnie zdaniem biegłych dr n. med. M. B. i P. D. wyniki badań oskarżonego i analiza danych zgromadzonych w aktach niniejszej sprawy nie wykazały istnienia wysokiego prawdopodobieństwa popełnienia przez oskarżonego ponownego podobnego czynu zabronionego (183-184). Wydana obszerna opinia nie budziła jakichkolwiek wątpliwości sądu, jest jasna, pełna i nie zawiera sprzeczności, nie była również kwestionowana przez żadną ze stron postępowania.

opinia sadowo-psychiatryczna

Wydana opinia wykazała, że oskarżony z uwagi na posiadane schorzenia, miał znacznie ograniczoną poczytalność. Opinię tę również oceniono jako rzeczową, jasną i pełną.

1.4.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.1.1

Wyjaśnienia K. C.

Oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień. Jednak w świetle pozostałego materiału dowodowego, istnieje prawdopodobieństwo, że dopuścił się zarzuconego mu czynu.

ustna i pisemna opinia seksuologiczno-psychologiczna małoletniej wydana przez M. T.

Opinia tej biegłej jest w ocenie sądu nierzetelna, zresztą biegłej nie udostępniono całości posiadanego przez organ śledztwa materiału dowodowego - kluczowego dowodu w postaci nagranej rozmowy dziecka w gabinecie S. C.. Z nieznanych sądowi powodów, jak już wyżej wskazano, w toku postępowania przygotowawczego nie podjęto próby przesłuchania małoletniej pokrzywdzonej w trybie art. 185a kpk. Biegła swój stanowczy wniosek, iż małoletnia „doznała molestowania seksualnego” (k. 24) wysnuła na podstawie wywiadu z rodzicami dziecka, treści ich zeznań złożonych w postępowaniu przygotowawczym i treści zeznań S. C., a także wykonała badania małoletniej, próbowała jej zadawać pytania na temat zdarzenia objętego aktem oskarżenia, jednak dziecko na nie odpowiadało (k. 87 odwr.). Zdaniem sądu depozycje M. T. nie spełniają kryteriów rzeczowej, obiektywnej opinii, dlatego nie były podstawą ustaleń faktycznych w sprawie.

PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☐

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☒

3.5. Uniewinnienie

1

K. C.

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

Stosownie do treści art. 200 § 1 kk odpowiedzialność karną ponosi osoba, która dopuszcza się wobec małoletniej innej czynności seksualnej. Za taką czynność uznaje się m. in. dotykanie miejsc intymnych.

Z okoliczności sprawy i przeprowadzonych dowodów, w tym nagrania z rozmowy dziecka z S. C., opinii biegłej A. G. (k. 100-102), a także zeznań K. P. i A. T., wynika, iż wysoce prawdopodobne jest, że małoletnia M. P. padła ofiarą molestowania: sprawca – jej kuzyn K. C. - dotykał jej narządów intymnych swoimi narządami.

Niemniej jednak przy wydaniu wyroku uniewinniającego go od popełnienia zarzuconego mu czynu decydujące znaczenie miała okoliczność, że w toku postępowania nie ustalono czasu popełnienia czynu. W wydanej opinii sądowo-psychologicznej biegła A. G. wskazała, że nie sposób ustalić czasu popełnienia powyższego czynu: małoletnia w dniu 24.04.2021r. swojemu ojcu, a następnie w 11.05.2021r. w gabinecie psychologa S. C. mogła opowiadać zarówno o zdarzeniu mającym miejsce w niedalekiej przeszłości, jak i zdarzeniu odległym w czasie - nawet rok wcześniej. Powyższe ma o tyle istotne znaczenie, że małoletnia o opisywanym zdarzeniu po raz pierwszy opowiedziała w dniu 24.04.2021 roku, natomiast oskarżony K. C. skończył 17 lat 10 miesięcy wcześniej - w dniu 29.06.2020 roku.

Stosownie do treści art. 10 § 1 kk odpowiedzialność karną za popełniony czyn zabroniony ponosi sprawca po ukończeniu 17 lat.

Czyn z art. 200 § 1 kk zarzucony K. C. w niniejszej sprawie nie należy do czynów wymienionych w art. 10 § 2 kk, za których popełnienie nieletni po ukończeniu 15 lat może odpowiadać na zasadach określonych kodeksie karnym w razie zaistnienia warunków wymienionych w tym przepisie.

„Wraz z uchyleniem przepisu art. 13 ustawy o postępowaniu w sprawach nieletnich, a więc w obecnym stanie prawnym, nie ma podstawy prawnej do pociągnięcia o odpowiedzialności i karania osoby dorosłej za jej czyny karalne popełnione w okresie nieletniości, o ile nie wyczerpują one znamion przestępstw wymienionych w art. 10 § 2 KK. Nie daje takiej podstawy regulacja zawarta w art. 18 § 1 pkt 2 ustawy o postępowaniu w sprawach nieletnich, która określa co prawda właściwość sądu w takiej kategorii spraw, jednak pozbawiona normy materialnoprawnej, de facto stała się normą „pustą”. (Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 stycznia 2020 r., II KK 384/18, L.).

Wedle treści wydanej przez biegłą A. G. opinii nie sposób wykluczyć sytuacji, kiedy to małoletnia opowiadała o zdarzeniu mającym miejsce przed dniem 29 czerwca 2020 roku. Powyższe wskazuje, że do inkryminowanego zdarzenia mogło dojść przed ukończeniem przez K. C. 17 roku życia, a zatem w sytuacji, gdy nie był on zdolny do ponoszenia odpowiedzialności karnej. Brak ukończenia przez sprawcę 17 roku życia powoduje na gruncie prawa karnego, iż nie można mu przypisać winy.

W tym miejscu należy też zważyć, że udowodnienie winy musi być pewne, całkowite, wolne od jakichkolwiek wątpliwości. Warunkiem przypisania odpowiedzialności karnej jest udowodnienie popełnienia czynu przestępnego. Nadto w oparciu o zasadę „in dubio pro reo” zawartą w treści art. 5 § 2 kpk nie dające się usunąć wątpliwości należy zawsze rozstrzygać na korzyść oskarżonego.

Reasumując, jakkolwiek zgromadzone w sprawie dowody potwierdziły zaistnienie czynu, to jednak istnieją wątpliwości co do czasu jego popełnienia. Prawdopodobnym jest, iż do zdarzenia doszło przed ukończeniem przez sprawcę 17 roku życia. Jednocześnie przeprowadzone postępowanie dowodowe nie pozwoliło na jednoznaczne rozstrzygnięcie powyższej kwestii, z opinii biegłej A. G. z dnia 13.02.2022r. (k. 66) wynika, że nie jest wskazane przesłuchanie M. P., obecnie przeprowadzenie takiej czynności może stanowić dla niej zagrożenie, z uwagi na niezrozumiałe procedury może spowodować u niej poczucie zagubienia, bezradności i lęku.

Wobec braku wystarczających dowodów wskazujących, że do zdarzenia doszło co najmniej od 29 czerwca 2020 roku, sąd kierując się treścią art. 5 § 2 kpk sąd uniewinnił oskarżonego od popełnienia zarzuconego mu czynu.

KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

KOszty procesu

Pkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

Na mocy art. 632 pkt 2 kpk kosztami postępowania obciążono Skarb Państwa.

Podpis