Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 524/22

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

2.  OCena DOWOdów

Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

F. S.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Przepis art. 286 § 1 kk przewiduje odpowiedzialność karną za przestępstwo oszustwa. Penalizuje on zachowanie sprawcy, który doprowadza inną osobę do niekorzystnego rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem za pomocą wprowadzenia jej w błąd albo wyzyskania błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania. Jest to przestępstwo kierunkowe, sprawca musi działać w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w zamiarze bezpośrednim.

Nadto zgodnie z art. 433 § 1 ustawy o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej, karze podlega ten, kto przy wykonywaniu obowiązków określonych w ustawie ogłasza dane i informacje nieprawdziwe albo przedstawia je organowi zakładu ubezpieczeń, organowi zakładu reasekuracji, władzom państwowym lub osobie powołanej do badania sprawozdań finansowych.

W realiach niniejszej sprawy nie budzi wątpliwości , iż oskarżona dopuściła się zarzucanych mu czynów.

Oskarżona przyznała się do ich popełnienia i złożyła przed sądem wyjaśnienia.

Jej wina i sprawstwo nie budziło wątpliwości.

Oskarżona F. S. była przedstawicielką i wykonywała czynności agencyjne na rzecz N.-N. w imieniu (...) sp. z o.o. od 2 października 2019 r. do 28 września 2021 r. Towarzystwo rozwiązało umowę współpracy z oskarżoną w trybie dyscyplinarnym z uwagi na wykryte nieprawidłowości. Przypisane jej czyny dokonała jako przedstawiciel i pracownik podmiotów (...) sp. z o.o. w W. i N. N. Towarzystwo (...) SA w W. oraz wykonując w zakresie swoich obowiązków zadania agenta ubezpieczeniowego. Poprzez swoje działanie doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w/w podmioty – bowiem wprowadziła w błąd co do faktycznego zawarcia umów ubezpieczenia na życie i odprowadzania składek, przez co uzyskała dla siebie prowizję w różnych kwotach. Odnośnie czynów opisanych w pkt VII, VIII i IX – zamierzonego celu nie osiągnęła z uwagi na wstrzymanie prowizji.

Wskazać należy, iż sąd zmienił opis zarzucanych oskarżonej czynów uznając, że czyn wskazany w pkt I został popełniony w formie dokonania czym oskarżona doprowadziła pokrzywdzonych do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, wyczerpującego znamiona przestępstwa z art. 286 § 1 kk i art. 433 § 1 ustawy z dnia 11 września 2015 r. o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 § 1 kk. Nadto uznano, że czyny z pkt III, IV, V, VI - każdy wyczerpuje znamiona przestępstwa z art. 286 § 1 kk i art. 433 § 1 ustawy z dnia 11 września 2015 r. o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 § 1 kk, a czyny opisane w pkt VII, VIII, IX - każdy wyczerpuje znamiona przestępstwa z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 433 § 1 ustawy z dnia 11 września 2015r. o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 § 1 kk.

☒

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Czynu zabronionego z art. 270 § 1 kk dopuszcza się ten, kto w celu użycia za autentyczny, podrabia lub przerabia dokument lub takiego dokumentu jako autentycznego używa. Rodzajowym przedmiotem ochrony wszystkich typów czynów zabronionych opisanych w art. 270 kk jest wiarygodność dokumentów, a więc publiczne zaufanie do nich. Przy czym wiarygodność ta odnosi się do autentyczności tych dokumentów, a zatem pochodzenia tych dokumentów i zawartej w nich treści od ich wystawców.

Dokumenty podlegają więc ochronie przed tzw. fałszem materialnym. Czynność sprawcza została opisana w typach czynów zabronionych z art. 270 kk za pomocą czterech znamion: "podrabia", "przerabia", "wypełnia", "używa".

Podrobienie dokumentu należy rozumieć jako wykonanie imitacji dokumentu autentycznego, "sporządzenie dokumentu polegające na zachowaniu pozorów, że dokument pochodzi od innej osoby" (zob. wyr. SN z 27.11.2000 r., III KKN 233/98, L.; wyr. SN z 24.10.2013 r., III KK 373/13, L.

wyr. SA w Szczecinie z 10.5.2018 r., II AKa 18/18, L.). Sprawca zatem "nadaje dokumentowi pozory, że wynikająca z niego treść pochodzi od danego wystawcy – co nie jest prawdą" (zob. wyr. SN z 9.1.2013 r., V KK 97/12, L.). Jako podrobienie dokumentu kwalifikowane jest również nakreślenie na dokumencie cudzego podpisu (wyr. SN z 11.3.2004 r., III KK 336/03, L.; wyr. SN z 28.2.2017 r., IV KK 330/16, L.; wyr. SA w Szczecinie z 10.5.2018 r., II AKa 18/18, L.). Podrobienie podpisu nie jest jednak koniecznym warunkiem uznania dokumentu za podrobiony (wyr. SA w Białymstoku z 17.7.2012 r., II AKa 128/12, L.; wyr. SA w Szczecinie z 10.5.2018 r., II AKa 18/18, L.). "Podrobienie dokumentu polegać może także na sporządzeniu zapisu oświadczenia woli innej osoby, nawet jeżeli nie został podrobiony podpis tej osoby, byleby tylko treść zapisu lub nadane mu cechy pozorowały, iż istotnie został on przez nią sporządzony" (wyr. SA w Lublinie z 28.10.2010 r., II AKa 242/10, KZS 2011, Nr 3, poz. 58). Wskazać również należy linię orzecznictwa, zgodnie z którą dla bytu w/w przestępstwa jest obojętne, czy ktoś poniósł przez to szkodę, czy też nie (wyr. SN z 9.9.2002 r., V KKN 29/01, L.; wyr. SA w Szczecinie z 16.1.2014 r., II AKa 213/13, L.).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należy, iż oskarżona podpisując się cudzym imieniem i nazwiskiem zrealizowała znamiona czynu z art. 270 § 1 kk. Oskarżona podpisując wniosek uzupełniający wniosek elektroniczny do zawarcia umowy ubezpieczenia na życie numer (...) z (...) Sp. z o. o. i N. – N. Towarzystwo (...) S.A, w sposób celowy podrobiła niniejszy dokument czyniąc pozory, że wynikająca z niego treść pochodzi od A. Ś. (2) - tym samym jej zachowanie wyczerpało znamiona występku z art. 270 § 1 kk.

☐

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

F. S.

1

I, III, IV, V, VI, VII, VIII, IX

Uznając F. S. za winną popełnienia przypisanych jej czynów, na mocy art. 286 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk w zw. z art. 91 § 1 kk wymierzono jej karę 10 miesięcy pozbawienia wolności.

Sąd miał na względzie, iż przestępstwo z art. 286 § 1 kk zagrożone jest karą pozbawienia wolności od 6 miesięcy do 8 lat.

Zgodnie zaś z art. 91 § 1 kk jeżeli sprawca popełnia w krótkich odstępach czasu, z wykorzystaniem takiej samej sposobności, dwa lub więcej przestępstw, zanim zapadł pierwszy wyrok, chociażby nieprawomocny, co do któregokolwiek z tych przestępstw, sąd orzeka jedną karę określoną w przepisie stanowiącym podstawę jej wymiaru dla każdego z tych przestępstw, w wysokości do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę. Przy ciągu przestępstw nie wymierza się kar za poszczególne przestępstwa, lecz za wszystkie jedną karę, która może być orzeczona do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę. podkreślenia wymaga fakt, iż konsekwencje prawne ciągu przestępstw mają charakter obligatoryjny, sąd zatem nie może zrezygnować z orzeczenia za ciąg przestępstw jednej kary. Zaś orzeczenie kary wyższej niż górna granica ustawowego zagrożenia jest fakultatywne.

Wymierzona zatem została kara w wysokości blisko dolnej granicy ustawowego zagrożenia i w ocenie sądu wymierzona kara jest w pełni adekwatna do popełnionego czynu.

Wymierzając oskarżonej karę kierowano się dyrektywami zawartymi w art. 53 kk.

Pod rozwagę wzięto przede wszystkim stopień społecznej szkodliwości czynów oskarżonej na poziomie wyższym niż znikomy, zważywszy na wartość powstałej szkody, a także charakter naruszonych dóbr prawnych, takich jak uczciwy i rzetelny obrót gospodarczy.

Na uwagę zasługiwała motywacja oskarżonej. Oskarżona nie znajdowała się w takiej sytuacji, która spowodowała, że nie miała możliwości postąpienia zgodnie z prawem albo uzasadniającej jej postępowanie.

Sąd uznał, że wymierzona kara jest współmierna i sprawiedliwa, będzie stanowiła w pełni uzasadnione prawnokarne następstwo popełnionych czynów , adekwatnych do ich wagi i charakteru.

F. S.

2

II

Uznając F. S. za winną popełnienia zarzucanego jej czynu z art. 270 § 1 kk wymierzył jej karę 4 miesięcy pozbawienia wolności.

Sąd miał na względzie, iż przestępstwo z art. 270 § 1 kk zagrożone jest karą grzywny, karą ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.

Wymierzając oskarżonej karę kierowano się dyrektywami zawartymi w art. 53 kk.

Pod rozwagę wzięto przede wszystkim stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonej na poziomie wyższym niż znikomy, zważywszy na charakter naruszonych dóbr prawnych, takich jak autentyczność dokumentu i prawdziwość jego treści. Na uwagę zasługiwała również motywacja oskarżonej.

Sąd uznał, że wymierzona kara jest współmierna i sprawiedliwa, będzie stanowiła w pełni uzasadnione prawnokarne następstwo popełnionego czynu, adekwatnego do jego wagi i charakteru.

F. S.

3 i 4

I-IX

Na mocy art. 91 § 2 kk wymierzono oskarżonej karę łączną 1 roku pozbawienia wolności.

Sąd warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres próby wynoszący 3 lata. Okoliczności popełnienia czynu, właściwości oraz warunki osobiste sprawczyni pozwalają na przyjęcie, że jest to wystarczająca dolegliwość dla osiągnięcia wobec niej celów kary, a w szczególności zapobieżenia ponownemu powrotowi do przestępstwa. Zdaniem Sądu zagrożenie w postaci wykonania kary w razie ponownego postępowania w sposób sprzeczny z porządkiem prawnym jest w ocenie Sądu wystarczającym czynnikiem oddziaływania na sprawcę, który w sposób właściwy i wystarczający zabezpieczy przed popełnieniem przezeń przestępstwa w przyszłości.

Okres 3 roku próby w ocenie Sądu w sposób właściwy spełni rolę weryfikacyjną postawy oskarżonej pozostającej na wolności, wobec której zastosowano dobrodziejstwo zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności.

F. S.

5

Pełnomocnik pokrzywdzonej spółki w piśmie z 10.10.2022 r. (data wpływu do sądu – 14.10.2022 r. k. 279 – 280) wniósł o nałożenie na oskarżoną obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej w kwocie 10.071,22 zł.

Na tę kwotę składają się wartości prowizji wypłaconej z tytułu zawarcia umów ubezpieczenia: z I. W.- 55,80 zł, na nazwisko A. Ś. (2) – 1.516,17 zł, z Ł. I. – 2.543,08 zł, z J. I. – 2.321,97 zł, P. I. – 1.946,33 zł, ze Z. W. – 1.687,87 zł.

W związku z powyższym, na mocy art. 46 § 1 kk nałożono na oskarżaną obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz N. – N. Towarzystwo (...) S.A. w W. kwoty 10.071,22 zł.

F. S.

6

Na mocy art. 41 § 1 kk orzeczono wobec oskarżonej zakaz wykonywania zawodu agenta ubezpieczeniowego oraz prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie pośrednictwa ubezpieczeniowego na okres 1 roku.

W myśl tego przepisu, sąd może orzec zakaz zajmowania określonego stanowiska albo wykonywania określonego zawodu, jeżeli sprawca nadużył przy popełnieniu przestępstwa stanowiska lub wykonywanego zawodu albo okazał, że dalsze zajmowanie stanowiska lub wykonywanie zawodu zagraża istotnym dobrom chronionym prawem.

Przesłankami orzeczenia zakazu zajmowania określonego stanowiska albo wykonywania określonego zawodu są zatem :

1) nadużycie przez sprawcę przy popełnieniu przestępstwa stanowiska lub wykonywanego zawodu,

albo

2) okazanie przez niego, że dalsze zajmowanie stanowiska lub wykonywanie zawodu zagraża istotnym dobrom chronionym prawem.

Zdaniem sądu, w niniejszej sprawie mamy do czynienia z taką sytuacją. Oskarżona przy popełnianiu przypisanych jej czynów, nadużyła swój wykonywany zawód jako agent ubezpieczeniowy. Nadto dalsze zajmowanie stanowiska lub wykonywanie zawodu agenta ubezpieczeniowego zagraża istotnym dobrom chronionym prawem.

W judykaturze utrwalony jest pogląd, że nadużycie zawodu (odpowiednio stanowiska) w rozumieniu art. 41 § 1 kk wyraża się w popełnieniu umyślnego przestępstwa świadczącego, że sprawca wykorzystał wykonywany zawód dla popełnienia owego przestępstwa.

Sąd jest uprawniony do orzeczenia zarówno zakazu zajmowania określonego stanowiska, wykonywania określonego zawodu, jak i prowadzenia określonej działalności gospodarczej.

Warunkiem orzeczenia zakazu prowadzenia określonej działalności gospodarczej jest skazanie za przestępstwo popełnione w związku z prowadzeniem takiej działalności oraz obawa, że dalsze jej prowadzenie zagraża istotnym dobrom chronionym prawem. Obie te przesłanki muszą wystąpić kumulatywnie. Chodzi o funkcjonalny związek przestępstwa z prowadzoną działalnością gospodarczą (wyr. SN z 17.4.2007 r., V KK 114/07, L.; wyr. SA (...) z 24.6.1996 r., II AKa 121/96, KZS 1996, Nr 7–8, poz. 47; wyr. SN z 20.2.2006 r., IV KK 18/06, OSNwSK 2006, Nr 1, poz. 387).

Warunkiem koniecznym zastosowania zakazu jest wykazanie, że dalsze prowadzenie działalności zagraża istotnym dobrom chronionym prawem.

Oskarżona F. S. przypisane jej czyny dokonała jako przedstawiciel i pracownik podmiotów (...) sp. z o.o. w W. i N. N. Towarzystwo (...) SA w W. oraz wykonując w zakresie swoich obowiązków zadania agenta ubezpieczeniowego. Poprzez swoje działanie doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w/w podmioty – bowiem wprowadziła w błąd co do faktycznego zawarcia umów ubezpieczenia na życie i odprowadzania składek, przez co uzyskała dla siebie prowizję w różnych kwotach.

Jak sama przyznała, potrzebowała pieniędzy z uwagi na stan zdrowia swojego chłopaka oraz fakt, że nie mogła podjąć dodatkowego zatrudnienia z uwagi na konieczność opieki nad nim. Na uwagę zasługuje fakt, że przedmiotowe umowy oskarżona zawierała na członków swojej rodziny oraz na wieloletnich przyjaciół.

W związku z naprowadzonymi okolicznościami, zdaniem sądu, zakaz wykonywania zawodu agenta ubezpieczeniowego oraz prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie pośrednictwa ubezpieczeniowego, było w przypadku F. S. jak najbardziej wskazane.

Zgodnie z art. 43 § 1 kk zakaz ten ma charakter terminowy – orzekany od roku do lat 15. Przedmiotowy zakaz orzeczono zatem w najniższym zakresie.

F. S.

7

II

Na mocy art. 44 § 1 kk orzeczono przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodu rzeczowego przechowywanego na karcie 55 akt sprawy.

5.  Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

6.  inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

8.

Na mocy art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych zasądzono od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 180 zł tytułem opłaty, a na mocy art. 627 kpk obciążono ją pozostałymi kosztami procesu w wysokości 70 zł.

7.  Podpis